Bulimia

Bulimia (żarłoczność psychiczna) jest chorobą psychiczną, która należy do grupy zaburzeń odżywiania. Osoby dotknięte tą chorobą mają nawracające napady niepohamowanego głodu, podczas których jedzą w sposób niekontrolowany. Po takich napadach obżarstwa bardzo boją się przybrać na wadze. Dlatego wymiotują, zażywają środki przeczyszczające lub nadmiernie ćwiczą.

Jak TELEMEDI może pomóc Ci w przypadku bulimii? 

Bulimia niesie ze sobą poważne konsekwencje. Regularne wymioty powodują uszkodzenie błony śluzowej jamy ustnej i przełyku oraz sprzyjają refluksowi (kwaśna treść żołądkowa spływa z powrotem do przełyku). Także uzębienie jest uszkadzane przez kwas żołądkowy. Jeśli zauważysz u siebie bądź swoich bliskich objawy bulimii, powinieneś skorzystać z fachowej pomocy. Doskonałym sposobem na uzyskanie profesjonalnej porady jest wideokonsultacja z lekarzem specjalistą TELEMEDI, który oceni objawy i zaproponuje dalsze postępowanie terapeutyczne.

Podstawowe informacje

• Opis: Bulimia to poważne zaburzenie odżywiania z naprzemiennym występowaniem ściśle kontrolowanych zachowań żywieniowych i niekontrolowanych napadów „wilczego głodu”.
• Główne objawy: Objadanie się, po którym następują wymioty, nadmierne ćwiczenia fizyczne, poszczenie.
• Możliwe konsekwencje: Niedożywienie, uszkodzenie zębów, zapalenie żołądka, zapalenie przełyku, arytmia serca, uszkodzenie nerek, osteoporoza.
• Przyczyny: Niska samoocena, dążenie do uzyskania akceptacji, podporządkowanie się panującemu ideałowi piękna, wpływ rodziny na zachowania żywieniowe i samoakceptację, przyczyny genetyczne, biologiczne czynniki wyzwalające.
• Diagnostyka: Standaryzowane kwestionariusze i wywiady dotyczące objawów i przyczyn.
• Terapia: Terapia poznawczo-behawioralna, nauka zdrowych zachowań żywieniowych, terapia indywidualna i grupowa, leki antydepresyjne, leczenie stacjonarne

Bulimia – opis

Bulimia (bulimia nervosa) jest jednym z zaburzeń odżywiania. Typowymi objawami bulimii są napady niepohamowanego głodu, podczas których osoba dotknięta chorobą w sposób niekontrolowany pożera duże ilości jedzenia. Aby nie przytyć, chorzy podejmują drastyczne środki zaradcze.

Tło psychiczne

Osoby cierpiące na bulimię dążą do osiągnięcia sylwetki odpowiadającej panującemu, nadmiernie szczupłemu ideałowi piękna. W ten sposób liczą na pozyskanie uznania i sympatii otoczenia. Przybieranie na wadze wydaje im się groźne, ponieważ obawiają się społecznego ostracyzmu. Często pierwszym krokiem do popadania w bulimię jest dieta odchudzająca.

Bulimia: objawy

Bulimia nie jest tak łatwa do rozpoznania dla osób postronnych, jak na przykład anoreksja. Osoby cierpiące na zaburzenia łaknienia mają zazwyczaj prawidłową wagę lub niewielką niedowagę. Niektórzy mają nawet nadwagę. Epizody objadania się, zwykle odbywają się w tajemnicy, tak że przez długi czas nikt z otoczenia niczego nie zauważa.

W większości przypadków bulimicy silnie kontrolują swoje zachowania żywieniowe. Trzymają się diety i pomijają posiłki, ale następnie znowu górę biorą kolejne napady obżarstwa.

Powtarzające się epizody gwałtownego objadania się

Podczas ataku obżarstwa bulimicy tracą wszelką kontrolę nad swoimi zachowaniami żywieniowymi. Pożerają duże ilości bardzo kalorycznych pokarmów w krótkim czasie. Utrata kontroli może być tak poważna, że na początku nie są nawet świadomi swoich działań. W ciągu około jednej do dwóch godzin bulimicy zjadają czasami do 10000 kalorii. Jest to ponad cztery razy więcej, niż potrzebuje zdrowy człowiek w ciągu całego dnia. Kobiety mają zapotrzebowanie na około tylko 1900 kilokalorii dziennie.

Objadanie się jest często wywoływane przez stres i trwa do momentu pojawienia się nieprzyjemnego uczucia pełności. Podczas pożerania pożywienia niektórzy chorzy odczuwają chwilowe odprężenie, jednak po napadach zwykle czują wstyd z powodu swojego zachowania, obrzydzenie do samych siebie lub obwiniają się.

Środki stosowane przez bulimików zapobiegające przybieraniu na wadze

Aby nie przybrać na wadze, osoby z bulimią starają się w jak największym zakresie pozbyć niestrawionego pokarmu z organizmu lub przeciwdziałać mu w inny sposób. Istnieją dwa rodzaje bulimików:

• redukcja masy ciała i unikanie nadwagi, 
• Bulimia o charakterze przeczyszczającym: Około 70 do 90 procent bulimików należy do typu przeczyszczającego. W większości przypadków natychmiast wymiotują tym, co zjedli. Aby to zrobić, prowokują palcem wymioty. Niektórzy pacjenci korzystają również z pomocy takich jak drewniane łyżki, których trzonek wkładają sobie do gardła. Aby sprawdzić, czy zwymiotowali cały pokarm, wielu bulimików na początku objadania się zjada kolorowy pokarm, np. pomidory. Niektórzy bulimicy tego typu używają również środków przeczyszczających lub robią sobie lewatywy.
• Bulimia o charakterze nieprzeczyszczającym: Pacjenci z typem nieprzeczyszczającym nie zmniejszają swojej wagi przez wymioty, ale przez ścisły post i nadmierną aktywność sportową. Ten typ bulimii jest jednak znacznie rzadszy niż typ przeczyszczający.

Pilnowanie swojej sylwetki i wagi

Podobnie jak anorektycy, osoby cierpiące na bulimię również zwracają dużą uwagę na swoją wagę i bardzo boją się przytyć. Wygląd zewnętrzny jest kluczowy dla ich poczucia własnej wartości. Dla nich piękne są tylko szczupłe ciała. Przesadna fiksacja na punkcie figury i diety jest często pierwszym symptomem, który zauważają osoby postronne.

Różnice między bulimią a anoreksją

Bulimia i anoreksja nie zawsze są łatwe do odróżnienia. W rzeczywistości bulimia często zaczyna się od fazy poważnej utraty wagi, zanim zaczną się ataki obżarstwa i wymioty. Jednak psychologiczne podłoże tych zaburzeń jest zasadniczo różne.

BULIMIA	ANOREKSJA
Celem jest bardzo szczupła sylwetka (lekka niedowaga).	Ideałem jest duża niedowaga, która jest uważana za niezdrową i nieatrakcyjną przez innych.
Pragnienie uznania i przynależności.	Dążenie do wytyczenia własnych granic możliwości, silna samokontrola.
Strach przed odrzuceniem, wykluczeniem.	Strach przed utratą kontroli.
Poczucie wstydu z powodu choroby.	Duma z powodu zdolności do ascezy i samokontroli.
Utrzymuje regularne stosunki seksualne.	Tylko sporadycznie utrzymuje stosunki seksualne.
Możliwe poważne choroby wtórne, rzadko występują powikłania śmiertelne.	Wysokie ryzyko wystąpienia śmiertelnego przebiegu choroby.

Bulimia: następstwa

Intensywna bulimia powoduje ogromne szkody w organizmie:

• Niedożywienie: Powtarzające się diety, ciągłe wymioty, ale także stosowanie środków przeczyszczających mogą zaburzać równowagę elektrolitową i powodować niedożywienie.
• Osłabienie mięśnia sercowego: Zbyt małe stężenie potasu we krwi i komórkach może powodować nieregularne bicie serca i osłabienie mięśnia sercowego.
• Osteoporoza: Niedobór wapnia sprawia, że kości stają się kruche.
• Uszkodzenie nerek: Niedobór elektrolitów może powodować zagrażające życiu uszkodzenie nerek.
• Ból brzucha i perforacja żołądka: Przejadanie się powoduje wzdęcie żołądka, co wywołuje silny ból. W najgorszym przypadku może dojść do zagrażającego życiu rozerwania żołądka (pęknięcie żołądka).
• Zaparcia: Wymioty spowalniają transport pokarmu w układzie pokarmowym. Pojawiają się zaparcia.
• Uszkodzenie zębów: Konsekwencje bulimii są często zauważalne w zębach. Kwas żołądkowy niszczy najpierw szkliwo zęba, a następnie zębinę. W wyniku tego zęby mogą stać się najpierw wrażliwe na ból i temperaturę, a następnie mogą ulec trwałemu uszkodzeniu.
• Zapalenie przełyku: Podnoszący się kwas żołądkowy powoduje zapalenie błony śluzowej przełyku (zapalenie przełyku). Jeśli sok żołądkowy dostanie się do dróg oddechowych, istnieje ryzyko uduszenia lub zapalenia płuc.
• Zapalenie żołądka: Wymioty podrażniają żołądek, który może ulec zapaleniu (zapalenie żołądka). Ciągłe wymioty prowadzą często do dalszych uszkodzeń aż do bolesnego krwawienia, bliznowacenia i pęknięcia narządów.
• Zapalenie gruczołów ślinowych: Jedzenie w nadmiarze może prowadzić do rozwoju zapalenia ślinianek. Charakteryzuje się ono silnym bólem brzucha, gorączką i przyspieszoną czynnością serca.
• Nieregularne miesiączki i niepłodność: Kobiety cierpiące na bulimię często mają nieregularne miesiączki lub nie mają ich wcale. Zmniejsza się również ich płodność.
• Zmiany skórne: U 10 do 30 procent pacjentów z bulimią dalszymi konsekwencjami są sucha skóra i łamliwe włosy oraz wypadanie włosów. Częste wymioty powodują też obrzęk ślinianek i bolesność w kącikach ust.
• Zmiany psychiczne: Bulimia wpływa na nastrój i koncentrację. U połowy osób dotkniętych tą chorobą zmienia się również kształt mózgu (pseudoatrofia). Przyczyny i skutki tego zjawiska nie są jednak całkowicie wyjaśnione.
• Ryzyka w czasie ciąży: Z powodu niedożywienia nienarodzone dzieci matki cierpiącej na bulimię często nie rozwijają się prawidłowo. Dziecko może doznać trwałego uszczerbku na zdrowiu.

Bulimia: przyczyny i czynniki ryzyka

Nie wyjaśniono jeszcze ostatecznie, dlaczego dana osoba choruje na bulimię. W momencie wybuchu choroby często dochodzi do współdziałania kilku czynników. Do czynników ryzyka należą:

• predyspozycje genetyczne,
• komponenty biologiczne,
• brak poczucia własnej wartości,
• problematyczne wpływy rodzinne,
• wysokie wymagania dotyczące własnej wydajności,
• zachodni ideał piękna,
• negatywny obraz siebie.

Osoby cierpiące na bulimię często mają negatywny obraz siebie. Istnieje głęboka przepaść między pragnieniem tego „jaki chcę być” a postrzeganiem „jaki jestem naprawdę”. Dotyczy to w szczególności ich własnego ciała. Poczucie własnej wartości jest silnie uzależnione od sylwetki. Bulimicy zazwyczaj dążą do skrajnie szczupłego ideału, który mogą osiągnąć jedynie poprzez masowe ograniczenie jedzenia – lub poprzez wymioty.

Ogromne wymagania względem samych siebie

Poczucie własnej wartości pacjentów zależy w dużej mierze od tego, czy uda im się osiągnąć ambitne cele. Jednocześnie są niezwykle samokrytyczni, co prowadzi do ciągłego niezadowolenia z własnych wyników.

Konflikt między nadmiernymi oczekiwaniami wobec siebie a obawami i poczuciem porażki wywołuje silne stany napięcia. Objadanie się może na krótko rozładować to napięcie.

Problematyczne wzorce zachowań w rodzinie

To, jak jedzenie jest traktowane w rodzinie, może przyczynić się do powstawania zaburzeń odżywiania. Jest to szczególnie ważne, gdy jedzenie jest używane do odwracania uwagi, nagradzania lub relaksowania.

Negatywny wpływ wydają się mieć także powściągliwe zachowania żywieniowe i częste stosowanie diet przez matki, a także krytyczny stosunek do własnego ciała w rodzinie.

Problemy często pojawiają się w sposobie, w jaki członkowie rodziny współdziałają ze sobą. Na przykład według niektórych ekspertów bulimicy częściej pochodzą z rodzin, które są szczególnie ambitne i zorientowane na osiągnięcia lub które radzą sobie z konfliktami w sposób impulsywny i gwałtowny. Niektórzy eksperci opisują również brak ciepła, czułości i uznania w interakcjach rodzinnych. Nie jest do końca jasne, jakie konstelacje rodzinne rzeczywiście przyczyniają się do rozwoju bulimii i w jaki sposób sprzyjają powstawaniu stanów niestabilności psychicznej.

Zachodni ideał piękna

Bulimia jest często promowana przez chęć dostosowania się do współczesnych ideałów piękna. Obecny ideał silnie skłania się ku niedowadze. Motywuje nawet osoby o normalnej wadze do przechodzenia na diety odchudzające.

Często pacjenci z bulimią przed wystąpieniem objawów objadania się, mają niewielką nadwagę. Czują się wtedy nieatrakcyjne i trudno im zaakceptować własne ciało. Próbują zbliżyć się do ideału piękna poprzez dietę. Jest to często początek bulimii.

Ciągły głód podsyca apetyt na jedzenie. W końcu nie są w stanie wytrzymać presji i zaczyna się błędne koło objadania się. Rozwój bulimii może zostać zatrzymany tylko dzięki profesjonalnej pomocy.

Czynniki biologiczne

• Serotonina: Ten neuroprzekaźnik wywołuje uczucie szczęścia, ale wpływa również na uczucie sytości powstające w mózgu. Stwierdzono, że osoby z bulimią produkują mniej serotoniny. Ponieważ organizm do produkcji tego neuroprzekaźnika potrzebuje pożywienia bogatego w węglowodany, jest to możliwe wyjaśnienie bulimii: jedząc ogromne ilości węglowodanów, osoby cierpiące na bulimię próbują regulować negatywne uczucia. Nie jest jednak jasne, czy zaburzenia w układzie neuroprzekaźników są rzeczywiście przyczyną bulimii, czy raczej występują w jej przebiegu i stabilizują ją.
• Opioidy endogenne: Opioidy endogenne również wydają się odgrywać rolę w bulimii. Są to substancje, które mogą zmniejszyć lub stłumić odczuwanie bólu i apetytu. Uważa się, że wysoki poziom opioidów w okresach głodu ułatwia znoszenie postu i jednocześnie poprawia nastrój. Naukowcy stwierdzili bardzo niski poziom endogennych opioidów u bulimików. Wywołuje to pragnienia jedzenia, a tym samym objadanie się. W ten sposób niski poziom opioidów może być przyczyną bulimii.

Przyczyny genetyczne

Istnieją również dziedziczne predyspozycje do występowania zaburzeń odżywiania. Wskazują na to przede wszystkim badania przeprowadzane na parach bliźniąt. Jeśli jedno z bliźniąt zachoruje, drugie również ma znacznie większe ryzyko zachorowania na bulimię.

Nie jest jednak jeszcze pewne, jak duży jest wpływ genów. Ogólnie rzecz biorąc, nie wydaje się jednak, aby w bulimii był on tak duży, jak w anoreksji.

Bulimia: badania i diagnoza

Jeśli podejrzewasz u siebie bulimię, dobrze jest najpierw skontaktować się z lekarzem rodzinnym. Może on skierować Cię do lekarzy specjalistów i psychologów.

O tym, czy pacjent cierpi na bulimię, lekarz może dowiedzieć się podczas wywiadu. W przypadku podejrzenia bulimii lekarz może zadać pacjentowi następujące pytania:

• Czy czujesz się zbyt gruby?
• Czy jesteś zadowolony ze swojego ciała?
• Czy zwracasz dużą uwagę na to, ile i co jesz?
• Czy masz takie zachcianki żywieniowe, że nie możesz przestać jeść?
• Czy zdarza ci się wymiotować jedzeniem, które zjadłeś? Jak często się to zdarza?
• Czy masz dolegliwości fizyczne, takie jak osłabienie mięśni, zaparcia, silne bóle brzucha?

Większość chorych ukrywa swoje zachowania związane z objadaniem się. Wielu nie jest pewnych, czy jest to w ogóle zjawisko patologiczne. Inni błędnie wierzą, że sami mogą poradzić sobie z chorobliwym zachowaniem. Wielkim wyzwaniem zarówno dla pacjenta, jak i dla lekarza jest zbudowanie tak wysokiego poziomu zaufania, by osoba dotknięta chorobą mogła otworzyć się przed lekarzem i pozwolić sobie pomóc.

Diagnoza psychologiczna bulimii

Jeśli lekarz rodzinny zdiagnozuje bulimię, skieruje osobę nią dotkniętą do skorzystania z pomocy psychoterapeutycznej. Ponieważ bulimia ma głównie przyczyny psychiczne, leczenie dolegliwości fizycznych nie jest wystarczające.

Psychoterapeuta może zarejestrować konkretne dolegliwości psychologiczne za pomocą wywiadu klinicznego. Może on również stwierdzić, czy pacjent cierpi na inne zaburzenia. Osoby cierpiące na bulimię często cierpią również na depresję, zaburzenia lękowe lub zaburzenia osobowości.

Kryteria diagnostyczne bulimii 

Według DSM-5 (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders), czyli wydanej przez Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne klasyfikacji zaburzeń psychicznych, za oznaki bulimii uznaje się następujące cechy:

• Występują powtarzające się epizody objadania się.
• Wielokrotnie stosowane są niewłaściwe środki przeciwdziałające przybieraniu na wadze.
• Epizody objadania się i nieodpowiednie zachowania kompensacyjne występują średnio co najmniej dwa razy w tygodniu przez co najmniej trzy miesiące.
• Sylwetka i waga ciała mają nadmierny wpływ na poczucie własnej wartości.
• Objawy te nie występują wyłącznie w związku z anoreksją.

Do zapisu kryteriów diagnostycznych opracowano specjalne kwestionariusze, które są uzupełniane wywiadami. Obejmują one kompleksowy wywiad kliniczny dotyczący zarówno zaburzeń odżywiania, jak i innych chorób psychicznych.

Wywiad strukturalny dla bulimii (Bulimic Disorders–psychopathology scale SIAB-P) składa się z kwestionariusza samooceny oraz części zawierającej 87 pytań, które lekarz lub psycholog zadaje pacjentowi.

Badanie fizykalne

Oprócz diagnozy psychologicznej konieczne jest także badanie fizykalne. Lekarz bada również krew, która z powodu wymiotów jest często uboga w sole mineralne. Sprawdzi on również, czy żołądek, przełyk i zęby zostały uszkodzone przez kwas żołądkowy.

Jeśli brak soli mineralnych doprowadził już do uszkodzenia nerek lub arytmii serca, lekarz bada funkcje tych narządów poprzez EKG, echo serca i USG nerek.

Test na bulimię

W internecie można znaleźć wiele testów online dotyczących bulimii. Takie testy opierają się na pytaniach, które zadałby również lekarz, np.

• nawyki żywieniowe i diety,
• postawa wobec własnego ciała,
• samoocena,
• ocena własnego objadania się,
• wymioty wywołane przez siebie, zażywanie środków przeczyszczających i uprawianie sportu.

Chociaż tylko specjalista może postawić ostateczną diagnozę bulimii, testy online oferują pewne wskazówki. Na przykład internetowy test na bulimię może zachęcić osobę nim dotkniętą do zastanowienia się nad swoimi zachowaniami żywieniowymi i w razie potrzeby do szukania pomocy.

Bulimia: leczenie

Bulimia jest poważnym zaburzeniem psychicznym, jednak osoby z bulimią zwykle mają trudności z realistyczną oceną swoich zachowań żywieniowych lub nie chcą się przyznać, że są one zaburzone. Dlatego profesjonalna pomoc dla osób cierpiących na bulimię jest niezbędna. Głównymi celami w leczeniu bulimii są:

• osiągnięcie szybkiej zmiany zachowań żywieniowych w krótkim czasie w celu przywrócenia lub utrzymania zdrowia fizycznego;
• w dłuższej perspektywie pomoc osobom dotkniętym chorobą w rozpoznaniu przyczyn zaburzonych zachowań żywieniowych i wyeliminowaniu ich lub znalezieniu innych sposobów radzenia sobie z nimi.

Normalizacja zachowań żywieniowych

W łagodnych przypadkach bulimia może być również leczona ambulatoryjnie. W ciężkich przypadkach dieta musi być jednak kontrolowana, tak aby pacjenci mogli powrócić do zdrowych zachowań żywieniowych. Zwykle jest to możliwe tylko w warunkach stacjonarnych.

Na początku kuracji wspólnie z pacjentem opracowuje się zbilansowany plan posiłków, który następnie musi być przestrzegany. Obejmuje to regularne spożywanie posiłków – co najmniej trzech dziennie. Chodzi o to, by jeść bez napadów obżarstwa czy wymiotowania jedzeniem.

Pozbycie się strachu przed kaloriami

Pacjenci uczą się bez obaw jeść bardziej kaloryczne pokarmy, których do tej pory poza okresem objadania się konsekwentnie unikali. Pacjenci są również zaangażowani w przygotowanie posiłków. Obcowanie z jedzeniem powinno stać się dla nich pozytywnym, relaksującym doświadczeniem.

Normalizacja potrzeby jedzenia

Regularna i urozmaicona dieta kładzie kres fizycznemu stanowi niedoboru. Ponieważ pacjent nie przechodzi już przez fazy głodu, zmniejsza się również chęć jednorazowego spożywania dużych ilości pokarmu.

Psychoterapia

Terapia poznawczo-behawioralna jest często stosowana w leczeniu bulimii.

• Realistyczny obraz własnego ciała: Pacjenci powinni rozwinąć bardziej realistyczny stosunek do swojego ciała i swojej wagi. Wiąże się to także z kwestionowaniem idealnych wyobrażeń społeczeństwa na temat piękna i szczupłości.
• Poszukiwanie czynników wyzwalających: We współpracy z terapeutą chorzy na bulimię dowiadują się, jakie sytuacje wywołują objadanie się. Pomocny może być dzienniczek żywieniowy. Terapeuta próbuje wtedy wspólnie z pacjentem znaleźć alternatywne sposoby i zachowania, które pozwolą mu radzić sobie ze stresującymi sytuacjami.
• Terapia ekspozycji: W terapii bulimii często stosuje się tzw. ekspozycje w celu zmniejszenia lęków. Terapeuta zachęca pacjentów do wystawiania się na prowokujące napady obżarstwa sytuacje lub spożywanie pokarmów, które wywołują u nich te napady. Ekspozycja taka prowadzi do stopniowego zmniejszania się lęków i zwiększa wiarę w siebie i poczucie własnej wartości bulimika.

Szerokie spektrum terapii

Podczas pobytu w ośrodku zamkniętym w leczeniu holistycznym stosuje się zazwyczaj szerokie spektrum terapii. Należą do nich:

• terapia indywidualna,
• terapia grupowa,
• terapia Gestalt,
• arteterapia,
• terapia ruchem,
• muzykoterapia,
• kursy relaksacyjne,
• poradnictwo żywieniowe.

Leczenie farmakologiczne

Na początku terapii bulimii i w kryzysach niektórzy pacjenci przyjmują tymczasowo leki antydepresyjne. W tym celu stosuje się głównie fluoksetynę. Ma ona nie tylko działanie antydepresyjne, ale także zmniejsza epizody nadmiernego objadania się. Leki nie mogą być jednak jedyną metodą leczenia bulimii.

Bulimia: przebieg choroby i rokowanie

Bulimia zwykle zaczyna się w okresie dojrzewania lub we wczesnej dorosłości. Dotyka głównie kobiet w wieku od 18 do 30 lat, ale coraz częściej dotyka też młodych mężczyzn. Bulimia może być poprzedzona fazą znacznej utraty wagi, która następnie przeradza się w objadanie się. Dieta jest często pierwszym krokiem do popadania w obżarstwo.

W przebiegu choroby zdarzają się też momenty, kiedy bulimicy jedzą normalnie. Liczba epizodów objadania się różni się w zależności od osoby. Epizody objadania się pojawiają się częściej w fazach napięcia, kiedy pacjenci są szczególnie zestresowani. Bulimia jest często leczona dopiero w trzeciej dekadzie życia pacjenta, czyli po długim okresie choroby. W końcu mniej więcej połowa pacjentów cierpiących na bulimię zdrowieje, nawet jeśli zazwyczaj dopiero po wielu latach choroby.

Pytania i odpowiedzi

Co bulimia robi z psychiką?

Pacjenci z zaburzeniami odżywiania często mają obniżony nastrój i są bardzo drażliwi. Mają niską samoocenę i skarżą się na poczucie winy i beznadziei, nierzadko cierpią także na bezsenność i problemy z koncentracją.

Dlaczego bulimicy piją dużo wody?

Niektórzy pacjenci z zaburzeniami odżywiania mogą zwiększyć ilość przyjmowanych płynów, aby zmniejszyć swój głód i apetyt.

Co powoduje śmierć w bulimii?

Najczęstszą przyczyną nagłej śmierci w bulimii jest zatrzymanie akcji serca lub oddechu będące wynikiem zaburzeń równowagi elektrolitowej spowodowanych nadmiernym wypróżnianiem.

Czy wymiotowanie może uzależniać?

Samodzielne wywoływanie wymiotów może zmieniać chemię mózgu danej osoby, wpływając na poziom serotoniny i endorfin. Może to skutkować uczuciem euforii lub nagrody, które następnie służą utrwaleniu u danej osoby potrzeby wymiotowania.

Źródła

• Janusz Krzyżowski: Psychiatria transkulturowa. Warszawa: Medyk sp. z o.o., 2002.
• American Psychiatric Association: Kryteria diagnostyczne z DSM-5. Desk reference. Edra Urban & Partner, 2016.
• Stanisław Pużyński, Jacek Wciórka, Janusz Rybakowski: Psychiatria. Pscyhiatria Kliniczna.. T. 2. Wrocław: Elsevier Urban & Parner, 2011.
• Bulik CM, Marcus MD, Zerwas S, Levine MD, La Via M (October 2012). „The changing „weightscape” of bulimia nervosa”. The American Journal of Psychiatry. 169.

Przeczytaj także o:

Biegunka i gorączka – co mogą oznaczać te objawy?

Wymioty