Schizofrenia recepta – leki stosowane w leczeniu schizofrenii
Schizofrenia to jedno z najbardziej tajemniczych i trudnych do zrozumienia zaburzeń psychicznych. Chociaż może wydawać się przerażająca, istnieje nadzieja na skuteczne leczenie, które pozwoli pacjentom na odzyskanie kontroli nad swoim życiem. Składa się na nie psychoterapia i odpowiednio dobrane leki. Przebieg schizofrenii najczęściej dzieli się na okresy remisji (bez objawów) oraz te, kiedy występują objawy, pojawia się nasilenie objawów negatywnych.
Pakiety konsultacji od 55 zł
Objawy schizofrenii i jej przyczyny
Przyczyny schizofrenii wciąż pozostają źródłem badań naukowych, ale wiadomo, że są to zarówno czynniki genetyczne, jak i środowiskowe. Choroba ta często zaczyna się u młodych dorosłych, zazwyczaj między 16. a 30. rokiem życia. Naukowcy odkryli, że dziedziczność odgrywa istotną rolę w ryzyku zachorowania, ale nie jest to jedyny czynnik. Ryzyko zachorowania podnosi przewlekły stres, substancje psychoaktywne, trudne doświadczenia życiowe oraz nieprawidłowości w funkcjonowaniu mózgu.
Schizofrenia objawia się na wiele różnych sposobów, ale kluczowe objawy obejmują halucynacje, czyli doświadczanie rzeczy, które nie istnieją, oraz urojenia, czyli przekonania o rzeczach, które są nierzeczywiste. Pacjenci z schizofrenią mogą również wykazywać zaburzenia myślenia, trudności w koncentracji, apatię oraz trudności w relacjach społecznych. Funkcjonowanie pacjenta ze schizofrenia paranoidalna jest znacznie utrudnione, a czasami wręcz niemożliwe.
Choć schizofrenia może wydawać się przerażająca, ważne jest zrozumienie, że odpowiednie leczenie pozwala wielu pacjentom na odzyskanie normalności. Kluczową rolę w leczeniu schizofrenii odgrywa odpowiedni dobór leków przeciwpsychotycznych połączony z terapią (najczęściej terapia poznawczo-behawioralna). Leczenie schizofrenii to również radykalna zmiana trybu życia – umiarkowany wysiłek fizyczny, unikanie stresu, uporanie się z uzależnieniami.
Leki stosowane w leczeniu schizofrenii i choroby Parkinsona
Istnieje wiele różnych leków stosowanych w leczeniu schizofrenii, które pomagają w kontrolowaniu jej objawów. Niektóre z tych leków są także wykorzystywane w leczeniu choroby Parkinsona, co podkreśla ich skuteczność w kontrolowaniu zaburzeń ruchowych i psychicznych. Często w terapia lekiem przeciwpsychotycznym (neuroleptykiem) jest niewystarczająca i konieczne są uzupełniające leki, np. leki przeciwdepresyjne (np. SSRI), leki uspokajające (benzodiazepiny) i normotymiczne. Stosowanie leków przeciwpsychotycznych i psychotropowych na początku terapii może wywoływać nieprzyjemne skutki uboczne (np. zawroty głowy, zaburzenia erekcji, senność, suchość w ustach – zależnie od produktu leczniczego) i wręcz nasilenie objawów negatywnych, jednak z czasem ustępują one i pojawia się poprawa.
Leki przeciwpsychotyczne I generacji (typowe), takie jak lewomepromazyna, chloroprotyksen czy tiotyksen są często stosowane w terapii schizofrenii. Pomagają one w kontrolowaniu halucynacji, urojeń i innych objawów choroby. W przypadku pacjentów z chorobą Parkinsona, te same leki mogą pomóc w kontrolowaniu drżeń i zaburzeń ruchowych. Stosowanie niektórych leków przeciwpsychotycznych ma sporo ograniczeń – np. nie mogą stosować ich osoby z zaburzeniami układu krążenia, niewydolnością wątroby i nerek. Nie jest wskazane, aby osoby te prowadziły pojazdy mechaniczne.
Atypowe leki przeciwpsychotyczne – to nowocześniejsze leki przeciwpsychotyczne II generacji, o mniejszych skutkach ubocznych. Ustąpienie ostrych objawów choroby następuje też szybciej niż w w przypadku leków przeciwpsychotycznych I generacji. To substancje takie jak np. apiprazol, kwetiapina, rysperydon i sulpiryd. Ze stosowaniem niektórych leków przeciwpsychotycznych wiążą się liczne skutki uboczne, które jak wyżej wspomniano, z czasem ustępują na rzecz znacznej poprawy stanu pacjenta.
Leczenie schizofrenii to proces, który wymaga stałego monitorowania i dostosowywania leków. Szczególnie na początku wskazane są częste wizyty u psychiatry. Leków przeciwpsychotycznych nie wolno odstawiać bez kontroli lekarza – występuje wtedy znaczące ryzyko nawrotu choroby.
Przeczytaj także o: