Sarkoidoza

Sarkoidoza (choroba Besniera-Boecka-Schaumanna) jest chorobą zapalną, która może mieć charakter ostry lub przewlekły. Typową jej cechą są guzkowe zmiany tkankowe. Mogą one powstawać w dowolnym miejscu w organizmie i zaburzać funkcjonowanie dotkniętych nimi narządów. Najczęstszą postacią choroby jest przewlekła sarkoidoza płuc: pacjenci cierpią z powodu przewlekłego drażniącego kaszlu i trudności w oddychaniu.

Jak TELEMEDICO może pomóc Ci w przypadku sarkoidozy? 

Charakterystyczną cechą sarkoidozy jest niejednorodny, niejasny obraz kliniczny. Często pacjenci wyglądają na zupełnie zdrowych. Pacjenci często zgłaszają objawy grypy, silne zmęczenie lub wyczerpanie, duszność przy niewielkim wysiłku, napady kaszlu i gorączkę. Dlatego, jeżeli zauważasz u siebie podobne objawy, to zawsze warto omówić je z doświadczonym lekarzem. Wideokonsultacja ze specjalistą TELEMEDICO to najprostszy i najszybszy sposób na zasięgnięcie fachowej opinii lekarskiej.

Podstawowe informacje

• Czym jest sarkoidoza? To choroba zapalna związana z powstawaniem guzkowych zmian tkankowych. Zwykle dotyka ona płuc, ale może wystąpić również w innych tkankach i narządach.
• Objawy: zależą od zaatakowanych organów i przebiegu choroby (ostry lub przewlekły). Typowe objawy przewlekłej sarkoidozy płuc (najczęstsza postać) to nasilający się drażliwy kaszel, duszność przy wysiłku oraz obrzęk węzłów chłonnych w okolicy płuc.
• Przyczyna: nieznana. Jednak w rozwoju choroby prawdopodobnie bierze udział kilka czynników. Oprócz czynników genetycznych podejrzewa się również udział szkodliwych substancji, które były wdychane przez chorego.
• Leczenie: nie zawsze konieczne, ponieważ sarkoidoza często leczy się sama (szczególnie ostra sarkoidoza). Jednakże pacjenci z ciężkimi objawami lub upośledzoną czynnością płuc powinni być profesjonalnie leczeni. Preparaty kortyzonu są lekiem pierwszego wyboru.
• Rokowanie: przeważnie korzystne, zwłaszcza w ostrej sarkoidozie. Im bardziej zaawansowana jest przewlekła sarkoidoza, tym mniejsze są szanse na wyleczenie. U niektórych pacjentów czynność płuc pozostaje trwale upośledzona. Około pięciu procent pacjentów z sarkoidozą umiera z powodu powikłań.

Sarkoidoza: opis

Sarkoidoza jest chorobą zapalną, która może dotyczyć różnych narządów i tkanek w organizmie. Z tego powodu nazywana jest również chorobą wieloukładową.

W większości przypadków sarkoidoza dotyka płuc. Często występują również problemy z oczami, sercem i skórą. Zasadniczo jednak sarkoidoza może dotyczyć także innych części ciała, takich jak kości, nerki, ślinianki przyuszne, trzustka i centralny układ nerwowy. W związku z tym możliwe objawy sarkoidozy są wielorakie.

Sarkoidoza jest jedną z tzw. chorób ziarniniakowych. Jej klasyczną cechą jest występowanie drobnych, guzkowatych zmian tkankowych. Te tak zwane ziarniniaki są widoczne pod mikroskopem. Nie jest jeszcze jasne, w wyniku czego powstają. Lekarze podejrzewają jednak, że sarkoidozę mogą wywołać czynniki dziedziczne w połączeniu z pewnymi czynnikami środowiskowymi.

Sarkoidoza: częstość występowania

Szacuje się, że w Europie na sarkoidozę choruje około 40 do 50 na każde 100 000 osób. Najwyższe wskaźniki zachorowań występują w Szwecji i Islandii oraz u osób o ciemnej karnacji skóry mieszkających w USA.

Choroba pojawia się zwykle między 20 a 40 rokiem życia. Kobiety są dotknięte chorobą nieco częściej niż mężczyźni.

Niekiedy na sarkoidozę chorują również dzieci. Choroba występująca do czwartego roku życia nazywana jest „sarkoidozą dziecięcą” (early onset sarcoidosis, EOS). Ta rzadka postać sarkoidozy jest zwykle spowodowana wadami genetycznymi.

Sarkoidoza: objawy

Lekarze w zależności od przebiegu choroby rozróżniają sarkoidozę ostrą i przewlekłą. Występujące objawy zależą od przebiegu choroby, stopnia jej zaawansowania oraz dotkniętych chorobą narządów.

Ostra sarkoidoza

Ostra sarkoidoza stanowi tylko około dziesięciu procent wszystkich przypadków choroby. Objawy pojawiają się tu dość nagle. Najczęściej dotknięte chorobą są płuca. Typowe są tutaj następujące objawy:

• gorączka i wyczerpanie,
• bolesne, początkowo czerwone, później niebieskawe guzki pod skórą (rumień guzowaty),
• bolesny obrzęk i zapalenie stawów (zapalenie stawów),
• obrzęk węzłów chłonnych w okolicach obu płuc.

W sarkoidozie rumień guzowaty występuje głównie na przedniej stronie kończyn dolnych. Obszary te są bardzo wrażliwe na ból. W ciężkich przypadkach nawet ciężar ubrania na zmienionej chorobowo skórze może powodować silny ból. Guzki skórne powstają w wyniku zapalenia tkanki tłuszczowej znajdującej się tuż pod skórą. Możliwe przyczyny tego zapalenia to sarkoidoza, choroby zakaźne i choroby autoimmunologiczne.

Zapalenie stawów (artretyzm) w ostrej sarkoidozie dotyczy najczęściej stawów skokowych. Pacjenci odczuwają ból głównie podczas chodzenia. Może również dojść do zapalenia kilku stawów jednocześnie (zapalenie wielostawowe).

W ostrej sarkoidozie stwierdza się obrzęk węzłów chłonnych w okolicy oskrzeli i dużych naczyń płucnych. Obrzęki zwykle nie powodują żadnych objawów, ale są dobrze widoczne na zdjęciu rentgenowskim. Obrzęk węzłów chłonnych jest bardzo typową cechą sarkoidozy. U osób, które poza tym nie mają żadnych objawów, sarkoidoza jest często rozpoznawana wyłącznie na podstawie powiększenia węzłów chłonnych widocznego na zdjęciu rentgenowskim.

Trzy objawy: obrzęk węzłów chłonnych w okolicy płuc, rumień guzowaty i zapalenie stawów (artretyzm) nazywane są również triadą ostrej sarkoidozy lub zespołem Löfgrena.

Przewlekła sarkoidoza

Około 90 procent wszystkich pacjentów cierpi na przewlekłą postać sarkoidozy. Najczęściej dotknięte są płuca i sąsiadujące z nimi węzły chłonne. Niektórzy pacjenci nie zauważają u siebie żadnych objawów choroby. U innych objawy rozwijają się powoli i podstępnie; występują: coraz bardziej dokuczliwy kaszel i duszności, w zależności od intensywności wysiłku. Na zdjęciu rentgenowskim obrzęknięte węzły chłonne widoczne są w tzw. wnękach płucnych. Inne objawy przewlekłej sarkoidozy to:

• lekka gorączka,
• utrata wagi,
• zmęczenie,
• ból stawów (zapalenie stawów).

W zasadzie sarkoidoza może atakować cały organizm (sarkoidoza pozapłucna). Powoduje to zróżnicowane objawy:

• Sarkoidoza – oczy: Choroba może dotyczyć różnych struktur w oku. U wielu pacjentów dochodzi do zapalenia zarówno tęczówki, jak i tzw. ciała rzęskowego (na którym zawieszona jest soczewka oka). To tak zwane zapalenie błony naczyniowej powoduje ból oczu, który występuje głównie przy jasnym świetle.
• Sarkoidoza – skóra: Przewlekła sarkoidoza w skórze wywołuje pewne zmiany skórne. Należą do nich wspomniane wyżej bolesne guzki pod skórą (rumień guzowaty). Tworzą się one najchętniej na przedniej stronie kończyn dolnych. Ponadto, mogą pojawić się niebiesko-fioletowe przebarwienia skóry (lupus pernio), szczególnie na policzkach i nosie.
• Sarkoidoza – serce: Serce może być w różnym stopniu dotknięte sarkoidozą. Łagodna postać choroby nie powoduje żadnych objawów. W cięższych przypadkach może dojść do niewydolności serca lub zaburzeń rytmu serca. Istnieje wtedy ryzyko wystąpienia poważnych powikłań!
• Sarkoidoza – nerki: Jeśli sarkoidoza wpływa na nerki, wydalają one z moczem więcej wapnia. Sprzyja to tworzeniu się kamieni nerkowych.
• Sarkoidoza – ośrodkowy układ nerwowy (neurosarkoidoza): Sarkoidoza rzadko dotyka ośrodkowy układ nerwowy (mózgu i rdzenia kręgowego). Często powoduje to uszkodzenie nerwów czaszkowych. Jeśli dotyczy to na przykład nerwu twarzowego, mięśnie twarzy ulegają w rezultacie paraliżowi. Ten niedowład twarzy występuje zwykle po jednej stronie. Neurosarkoidoza często prowadzi również do zapalenia opon mózgowych. Możliwymi objawami są tutaj bóle głowy i wymioty.
• Sarkoidoza – wątroba i śledziona: Sarkoidoza wątroby i śledziony zazwyczaj nie powoduje żadnych objawów. Funkcja tych dwóch narządów praktycznie nie jest zaburzona. W wyniku sarkoidozy wątroby podwyższone mogą być tylko wartości wątrobowe we krwi.

• Zespół Heerfordta (przewlekłe zapalenie ślinianek i narządów łzowych): W tej szczególnej postaci sarkoidozy dochodzi do zapalenia ślinianek przyusznych i oczu oraz do obrzęku węzłów chłonnych piersi. Dodatkowo jedna strona twarzy może być sparaliżowana (niedowład twarzy).
• Zespół Jünglinga: Termin ten odnosi się do przewlekłej sarkoidozy obejmującej kości. Bardzo często dotknięte są kości palców.
• Rzadko występująca sarkoidoza dziecięca (EOS) powoduje mniej wyraźne objawy niż choroba w wieku dorosłym. Możliwe objawy obejmują gorączkę, utratę apetytu i zmęczenie, aż do powiększenia wątroby i śledziony (hepatosplenomegalia).

Sarkoidoza: przyczyny i czynniki ryzyka

Dokładna przyczyna występowania sarkoidozy jest niejasna. Jednak w rozwoju choroby prawdopodobnie odgrywają rolę różne czynniki.

U większości pacjentów sarkoidoza dotyka płuc. Naukowcy podejrzewają więc, że wdychanie szkodliwych substancji aktywuje system immunologiczny w płucach. Może to spowodować powstanie guzków tkankowych (ziarniniaków). Możliwe szkodliwe substancje to pyłki, wirusy, bakterie, zarodniki grzybów, kurz i chemikalia.

Ponadto w rozwoju sarkoidozy biorą udział czynniki genetyczne. Naukowcy odkryli geny w ludzkim genomie, które są często zmienione w przebiegu sarkoidozy. Wykazano, że niektóre z tych zmian (mutacji) genów zwiększają ryzyko rozwoju sarkoidozy. Dotknięte geny przypuszczalnie mają coś wspólnego z funkcjonowaniem układu odpornościowego. Z powodu mutacji pewne substancje, które są ważne dla układu odpornościowego, prawdopodobnie nie są już produkowane lub są produkowane w zmienionej formie. Może to wywołać błędną komunikację w układzie immunologicznym, co w konsekwencji prowadzi do rozwoju sarkoidozy.

Sarkoidoza: badania i diagnostyka

Rozpoznanie sarkoidozy często nie jest łatwe. Objawy mogą być tak różnorodne, że choroba często objawia się bardzo różnie u poszczególnych pacjentów. Ponadto przyczyną różnych objawów mogą być inne choroby. Dlatego też, zanim sarkoidoza zostanie rozpoznana z całą pewnością, konieczne jest przeprowadzenie kilku etapów diagnostycznych.

Osobą pierwszego kontaktu w przypadku podejrzenia sarkoidozy jest zazwyczaj lekarz rodzinny. W razie potrzeby skieruje on pacjenta do specjalisty, np. specjalisty od chorób płuc.

Pierwsza rozmowa z lekarzem

W pierwszej kolejności lekarz przeprowadza szczegółową rozmowę na temat historii choroby (anamneza). Typowe pytania zadawane przez lekarza w wywiadzie medycznym to na przykład:

• Czy cierpisz na kaszel?
• Jakie masz inne dolegliwości (zmiany skórne, gorączka itp.)?
• Od jak dawna występują objawy?
• Czy miałeś wcześniej takie objawy?
• Czy miałeś ostatnio robione zdjęcie rentgenowskie płuc?
• Czy w twojej rodzinie występowały lub występują choroby płuc?

Badanie fizykalne 

Po przeprowadzeniu wywiadu lekarskiego następuje badanie fizykalne. Główny nacisk kładzie się w nim na płuca i skórę. Są to dwa narządy najczęściej dotknięte sarkoidozą.

Lekarz osłuchuje i opukuje klatkę piersiową. To daje mu informację o możliwych zmianach występujących w płucach.

Lekarz przyjrzy się również wszelkim zmianom skórnym, w razie potrzeby pobierze również próbkę tkanki (biopsja), aby zbadać ją pod mikroskopem. W przypadku sarkoidozy w próbce widoczne są guzki tkankowe (ziarniniaki) powstałe w wyniku zapalenia.

Badanie rentgenowskie

Sarkoidoza prawie zawsze dotyka płuc i węzłów chłonnych w okolicy płuc. Można to ustalić na podstawie badania rentgenowskiego klatki piersiowej (RTG klatki piersiowej). W sarkoidozie na zdjęciu rentgenowskim płuc widoczne są m.in. powiększone węzły chłonne w okolicy oskrzeli głównych i dużych naczyń płucnych.

Na podstawie wyników badań rentgenowskich lekarz może również określić, w jakim stadium znajduje się sarkoidoza. To stadium ma wpływ na rokowanie:

Stadium	Opis
Typ 0	Oznaki sarkoidozy poza klatką piersiową, ale bez rozpoznawalnych zmian w płucach.
Typ I	Obrzęk węzłów chłonnych w rejonie płuca. Sama tkanka płucna nie wykazuje żadnych nieprawidłowości. Samoistne wyleczenie następuje w ok. 70 procentach przypadków.
Typ II	Obrzęk węzłów chłonnych w pobliżu płuc i zapalenie płuc. Samoistne wyleczenie następuje w ok. 50 procentach przypadków.
Typ III	Nie występuje obrzęk węzłów chłonnych w okolicach płuc, a jedynie infekcja płuc. Samoistne wyleczenie następuje w ok. 20 procentach przypadków.
Typ IV	Zwłóknienie płuc widoczne na zdjęciu rentgenowskim (przekształcenie tkanki zapalnej płuc w bliznowatą tkankę łączną). W wyniku tego dochodzi do nieodwracalnego ograniczenia funkcji płuc. Całkowite wyleczenie nie jest już możliwe.

Badanie czynności płuc

Sarkoidoza płuc może znacznie ograniczyć czynność płuc. Na przykład jeśli tkanka płucna uległa stwardnieniu w wyniku choroby (zwłóknienie płuc), jest ona mniej elastyczna podczas wdechu. Można to jednoznacznie stwierdzić na podstawie badania czynności płuc.

Bronchoskopia i biopsja

Podczas bronchoskopii lekarz wprowadza do płuc giętką, cienką rurkę. Do jej końcówki przymocowana jest mała kamera. Pozwala to lekarzowi na bezpośrednie oględziny stanu tkanki płucnej.

Przez rurkę można również wprowadzić maleńkie instrumenty w celu pobrania próbki tkanki płucnej (biopsja). Jest ona następnie badana w laboratorium pod kątem występowania w niej typowych ziarniniaków.

Badanie krwi

Badania krwi nie są tak często wykorzystywane do diagnozowania sarkoidozy. Jednak pewne wartości krwi pomagają w ocenie przebiegu choroby. Na przykład pacjenci z sarkoidozą mają podwyższony poziom pewnego enzymu we krwi, zwanego enzymem konwertującym angiotensynę (ACE). Na podstawie poziomu zmierzonej wartości lekarz może ocenić, jak zaawansowana jest w danym momencie choroba. Wysoka wartość ACE wskazuje na dużą aktywność choroby. Kiedy terapia sarkoidozy jest skuteczna lub choroba ustępuje samoistnie, stężenie ACE we krwi spada.

Ponadto parametry stanu zapalnego, takie jak wskaźnik sedymentacji erytrocytów (ESR) lub białko C-reaktywne (CRP), mogą być również podwyższone. Zwykle wskazuje to na reakcje zapalne w organizmie – innymi słowy: na zwiększoną aktywność choroby u pacjentów z sarkoidozą.

Pozostałe badania

Ponieważ sarkoidoza może dotyczyć praktycznie wszystkich narządów organizmu, w zależności od objawów konieczne może być wykonanie dalszych badań. Oto kilka przykładów takich badań:

• Jeśli lekarz podejrzewa, że problem dotyczy nerek, określi wartości parametrów nerkowych we krwi. Może on również zbadać nerki za pomocą ultradźwięków (sonografii).
• Funkcja serca może być oceniona za pomocą elektrokardiogramu (EKG). Lekarz może sprawdzić wielkość i czynność serca za pomocą badania ultrasonograficznego serca (echokardiografii).
• Jeśli podejrzewana jest neurosarkoidoza, lekarz może pobrać próbkę płynu mózgowo-rdzeniowego (nakłucie płynu mózgowo-rdzeniowego) i poddać ją analizie laboratoryjnej.
• Jeśli sarkoidoza (przypuszczalnie) dotyka oczu, konieczne może być badanie przez okulistę.
• Tomografia komputerowa (CT) może pokazać narządy klatki piersiowej w sposób bardziej szczegółowy niż zdjęcie rentgenowskie. Pozwala to na dokładniejszą ocenę zmian w tkankach. Przede wszystkim jednak tomografia komputerowa pozwala wykluczyć inne choroby jako przyczynę objawów. Należą do nich na przykład rak płuc i gruźlica.

Sarkoidoza: leczenie

Sarkoidoza nie musi być leczona w każdym przypadku. Może się wyleczyć samoistnie. Dotyczy to zwłaszcza ostrej sarkoidozy. Przewlekła sarkoidoza może również ulec samoistnemu wyleczeniu. Zależy to jednak w dużej mierze od stadium choroby. Im wyższe stadium, tym niższe prawdopodobieństwo samoregeneracji.

Oprócz przebiegu choroby na decyzję wpływa również nasilenie objawów. Czy podejmować leczenie? Jeśli objawy nie są nasilone, często możliwe jest przeczekanie i regularne monitorowanie dalszego przebiegu choroby. Jeśli jednak objawy są poważne, zmniejsza się wydolność płuc lub dochodzi do uszkodzenia ważnych narządów, takich jak serce, nerki czy ośrodkowy układ nerwowy, sarkoidoza powinna być leczona. Na przykład choroba może znacznie zwiększyć poziom wapnia we krwi. Ta tak zwana hiperkalcemia może powodować powstawanie kamieni nerkowych i uszkadzać nerki. W przypadku zaburzeń pracy serca mogą wystąpić niebezpieczne zaburzenia rytmu serca.

Jak leczy się sarkoidozę?

Sposób leczenia jest zależny od aktualnych objawów pacjenta. W przypadku wystąpienia ciężkich objawów w ostrej sarkoidozie stosuje się przede wszystkim tzw. niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ). Należą do nich kwas acetylosalicylowy i ibuprofen. Działają przeciwgorączkowo, łagodnie przeciwzapalnie i przeciwbólowo. Jeśli objawy są ciężkie, przez krótki czas można również stosować kortyzon („glikokortykoidy”, takie jak prednizolon). Jest on bardzo skuteczny w zwalczaniu stanów zapalnych.

Kortyzon jest lekiem pierwszego wyboru w przewlekłej sarkoidozie. Zwykle stosuje się go przez kilka miesięcy. Następnie dawka jest powoli ponownie zmniejszana (dose tapering).

Wielu pacjentów obawia się skutków ubocznych stosowania kortyzonu. Lek może m.in. powodować utratę masy kostnej (osteoporozę). Takie działania niepożądane występują zwłaszcza przy dłuższym stosowaniu lub większych dawkach. Lekarz weźmie to pod uwagę przy planowaniu terapii. Dla każdego pacjenta z sarkoidozą dobiera się dawkę i czas trwania terapii tak, aby były one jak najmniejsze, ale jednocześnie dawały wystarczający efekt. Pacjenci powinni dokładnie przestrzegać tych zaleceń.

W ciężkich przypadkach sarkoidozy może być konieczne leczenie innymi lekami. Niektórzy pacjenci otrzymują na przykład metotreksat lub azatioprynę. Oba leki należą do tzw. leków immunosupresyjnych. Skutecznie tłumią one układ odpornościowy (w inny sposób niż kortyzon). Zatrzymuje to reakcję zapalną w sarkoidozie.

Czasami lekarz przepisuje również chlorochinę. Lek ten jest zwykle stosowany do zapobiegania i leczenia malarii. Jest on odpowiedni do leczenia sarkoidozy, ponieważ może hamować reakcje immunologiczne w sposób podobny do leków immunosupresyjnych.

W przewlekłej sarkoidozie typu IV (nieodwracalne zwłóknienie płuc) może być konieczne dalsze postępowanie terapeutyczne. W zależności od stopnia nasilenia trudności w oddychaniu lekarz może przepisać dalsze leki (takie jak leki rozszerzające oskrzela) lub tlenoterapię. W rzadkich przypadkach płuca są tak uszkodzone, że nie są już w stanie dostarczać organizmowi wystarczającej ilości tlenu. W tym przypadku jedyną rzeczą, która może pomóc osobom dotkniętym chorobą, jest przeszczep płuc.

Sarkoidoza: przebieg choroby i rokowanie

Rokowanie w sarkoidozie zależy przede wszystkim od tego, czy jest to jej postać ostra, czy przewlekła.

• Rokowanie w ostrej sarkoidozie jest w większości przypadków dobre. U około 95 procent pacjentów choroba goi się samoistnie w ciągu kilku miesięcy i bez żadnego leczenia.
• W przewlekłej sarkoidozie możliwe jest również spontaniczne wyleczenie, ale rzadziej niż w ostrej postaci choroby. Szanse na samowyleczenie zależą tutaj od stadium choroby. Najlepiej rokowania wyglądają we wczesnych stadiach sarkoidozy. Im bardziej zaawansowana jest sarkoidoza, tym gorsze są rokowania – nawet przy zastosowaniu terapii. U około połowy wszystkich pacjentów z przewlekłą sarkoidozą dochodzi do trwałego uszkodzenia płuc. Często jednak uszkodzenia te nie są zbyt wyraźne.
• Ogólnie rzecz biorąc, w przypadku ostrej i przewlekłej sarkoidozy obowiązuje następująca zasada: u 20 do 30 procent wszystkich pacjentów czynność płuc pozostaje trwale upośledzona. U około dziesięciu procent pacjentów dochodzi nawet do zwłóknienia płuc, co oznacza, że zmieniona zapalnie tkanka płucna przekształca się w zbliznowaciałą tkankę łączną i w ten sposób traci swoją funkcję.
• Około pięciu procent pacjentów z sarkoidozą umiera z powodu powikłań, takich jak nagła śmierć sercowa lub całkowite upośledzenie funkcji płuc (terminalne zwłóknienie płuc).

Pytania i odpowiedzi

Jak dochodzi do zachorowania na sarkoidozę?

Przyczyna sarkoidozy płucnej nie jest znana. Eksperci uważają, że chorobę mogą wywołać bakterie, wirusy lub substancje chemiczne. Może ona mieć również podłoże genetyczne. Oznacza to, że dana osoba jest bardziej narażona na rozwój sarkoidozy, jeśli ktoś z jej bliskiej rodziny na nią choruje.

Jaka jest oczekiwana długość życia osoby z sarkoidozą?

Większość osób z sarkoidozą prowadzi normalne życie. Około 60% osób z sarkoidozą zdrowieje samodzielnie bez żadnego leczenia, 30% ma uporczywą chorobę, która może wymagać lub nie wymagać leczenia, a do 10% z postępującą długotrwałą chorobą ma poważne uszkodzenia narządów lub tkanek, które mogą być śmiertelne.

Czy sarkoidoza jest poważną chorobą?

Dla niewielkiej liczby osób sarkoidoza jest chorobą przewlekłą. U niektórych osób choroba może prowadzić do pogorszenia stanu chorego narządu. Rzadko sarkoidoza może być śmiertelna. Śmierć jest zazwyczaj wynikiem komplikacji związanych z płucami, sercem lub mózgiem.

Czy można wyzdrowieć z sarkoidozy?

Nie ma lekarstwa na sarkoidozę, ale większość ludzi radzi sobie z chorobą bardzo dobrze bez leczenia lub z ograniczonym leczeniem. W niektórych przypadkach sarkoidoza ustępuje samoistnie.

Czy można pić alkohol przy sarkoidozie?

Unikaj alkoholu! Niektóre z leków stosowanych w leczeniu sarkoidozy mogą powodować uszkodzenie wątroby, a alkohol może nasilać ten efekt. Lekarze zalecają ograniczenie spożycia alkoholu lub całkowite jego unikanie.

Jakie substancje chemiczne mogą powodować sarkoidozę?

Niektóre metale, które mają właściwości antygenowe sprzyjające tworzeniu się ziarniniaków i objawów sarkoidozy, to: aluminium, bar, beryl, kobalt, miedź, złoto, metale ziem rzadkich (lantanowce), tytan i cyrkon.

Jakie witaminy powinienem przyjmować przy sarkoidozie?

Dla niektórych pacjentów z sarkoidozą ważne jest, aby zwrócić uwagę na poziom wapnia i witaminy D.

Dlaczego sarkoidoza powoduje kaszel?

W miejscach występowania zapalenia ziarniniakowego w drogach oddechowych pacjentów z sarkoidozą powstaje zwiększony poziom neurotrofin, co potencjalnie może zwiększać wrażliwość neuronów i powodować kaszel.

Czy słońce ma wpływ na sarkoidozę?

Istnieje bezpośredni związek pomiędzy ekspozycją na słońce a hiperkalcemią w sarkoidozie. W związku z tym odradza się pacjentom nadmierną ekspozycję na słońce i opalanie się. Dodatkowo zaleca się ograniczenie pokarmów bogatych w wapń.

Czy kurkuma jest dobra na sarkoidozę?

Chociaż nie przeprowadzono żadnych badań nad zastosowaniem kurkumy w sarkoidozie, wiadomo, że może ona zmniejszać mediatory stanu zapalnego, które są związane z sarkoidozą. Kurkuma jest również silnym antyoksydantem, który pomaga zmniejszyć uszkodzenia wywołane przez wolne rodniki i zapewnia wsparcie funkcji wątroby.

Jaki lekarz zajmuje się sarkoidozą?

Pulmonolog. Jest to lekarz specjalizujący się w diagnozowaniu i leczeniu zaburzeń płuc i problemów z oddychaniem. Jest to lekarz często odwiedzany przez pacjentów z sarkoidozą, ponieważ sarkoidoza dotyka płuc u ponad 90% pacjentów. Pulmonolodzy mogą również leczyć astmę, POChP, mukowiscydozę i gruźlicę.

Kto jest szczególnie narażony na sarkoidozę?

Chociaż każdy może zachorować na sarkoidozę, osoby pochodzenia afrykańskiego i skandynawskiego są narażone na większe ryzyko niż inni. Zarówno mężczyźni, jak i kobiety mogą być zdiagnozowani z sarkoidozą, ale jest ona bardziej powszechna u kobiet. Ludzie w wieku od 20 do 40 lat są bardziej narażeni na rozwój sarkoidozy niż pozostałe grupy wiekowe.

Czy stres może wywołać sarkoidozę?

Naukowcy z Instytutu Chorób Płuc w Belgradzie doszli do wniosku, że „stresory psychologiczne mogą wpływać na rozwój i ekspresję sarkoidozy”.

Czy sarkoidoza pogarsza się z wiekiem?

U wielu osób z sarkoidozą objawy często ustępują bez leczenia w ciągu kilku miesięcy lub lat. U tych osób objawy nie są zazwyczaj szczególnie ciężkie. Jednak u niektórych osób objawy rozwijają się stopniowo i pogarszają się z czasem, aż do momentu, w którym stają się bardzo poważne.

Jak sarkoidoza wpływa na oczy?

Typowe objawy sarkoidozy oczu to niewyraźne widzenie lub utrata wzroku, nadwrażliwość na światło (światłowstręt), łzawienie (czarne plamki lub linie w polu widzenia), suchość lub swędzenie oczu, zaczerwienienie oczu, uczucie pieczenia w oczach lub ból oczu. Objawy te mogą poprzedzać lub występować wraz z innymi typowymi objawami sarkoidozy.

Jaka jest prawidłowa dieta przy sarkoidozie?

• Włączaj do diety dużo owoców i warzyw.
• Wybieraj pokarmy zawierające antyoksydanty, takie jak pomidory, papryka, borówki i kabaczki.
• Wybieraj chude mięso, takie jak ryby i drób.
• Wybieraj pokarmy zawierające zdrowe tłuszcze, takie jak awokado, orzechy i tłuste ryby.
• Jedz pokarmy o niskiej zawartości wapnia, ale wysokiej zawartości magnezu, w tym banany, ziemniaki, jęczmień, soję, kukurydzę, owies i brązowy ryż.
• Bądź nawodniony, pijąc co najmniej 6 szklanek wody każdego dnia.
• Powstrzymuj się od jedzenia pokarmów zawierających rafinowane węglowodany, takich jak biały chleb i makaron.
• Ogranicz spożywanie czerwonego mięsa.
• Unikaj pokarmów zawierających kwasy tłuszczowe trans, takich jak komercyjnie przetworzone pieczywo, frytki i margaryna.
• Trzymaj się z dala od kofeiny, tytoniu i alkoholu.

Przeczytaj także o:

Białkomocz – co oznacza obecność białka w moczu?

Podwyższone OB

Badanie CRP norma

Ból głowy z przodu – czego jest objawem i jak sobie z nim radzić?

Źródła

• Stefania Jabłońska, Sławomir Majewski Choroby skóry i choroby przenoszone drogą płciową PZWL 2005.
• Nunes H, Bouvry D, Soler P, Valeyre D. Sarcoidosis. „Orphanet J Rare Dis”. 2, 2007.
• Wijsenbeek MS, Culver DA (December 2015). „Treatment of Sarcoidosis”. Clinics in Chest Medicine. 36.