Inkontynencja

Inkontynencja oznacza, że nie jesteś w stanie dłużej utrzymywać moczu lub stolca i część z nich wydalana jest w sposób niekontrolowany. Przyczyny takiego stanu rzeczy mogą być bardzo różne. Na przykład nietrzymanie moczu jest zwykle spowodowane zaburzeniami w precyzyjnie dostrojonym systemie mięśni pęcherza, zwieraczy i mięśni dna miednicy. Przyczyną mogą być na przykład błędy w przekazywaniu sygnałów przez zaangażowane w ten proces komórki nerwowe. Dziś jednak istnieją już skuteczne metody leczenia inkontynencji.

Jak TELEMEDI może pomóc Ci w przypadku inkontynencji?

Jeśli cierpisz z powodu inkontynencji, powinieneś zgłosić się do specjalisty w celu przeprowadzenia bardziej szczegółowych badań. Zazwyczaj jest to urolog, ginekolog lub, w zależności od przypadku, także neurolog. Korzystając z wideokonsultacji oferowanej przez TELEMEDI, możesz szybko skontaktować się z lekarzem z każdej z tych specjalizacji.

Podstawowe informacje

• Co to jest inkontynencja? Niezdolność do kontrolowanego wstrzymywania moczu (nietrzymanie moczu) lub – rzadziej – stolca (nietrzymanie kału).
• Przyczyny: Różnią się w zależności od postaci, np. kamienie moczowe, powiększona prostata, nowotwory, uszkodzenia lub podrażnienia nerwów, choroby neurologiczne (stwardnienie rozsiane, udar, choroba Alzheimera itp.).
• Badania: W zależności od rodzaju i nasilenia nietrzymania moczu, na przykład badanie ginekologiczne, badanie proktologiczne (badanie odbytu), USG, badanie moczu i krwi, badanie urodynamiczne (w celu określenia funkcji pęcherza moczowego), badanie pęcherza moczowego, kolonoskopia itd.
• Leczenie: W zależności od formy i nasilenia nietrzymania moczu, np. ćwiczenia dna miednicy, treningi toaletowe, elektroterapia, stymulatory serca, leki, operacje.

Inkontynencja: opis

Osoby cierpiące na inkontynencję nie są w stanie dłużej powstrzymywać moczu lub, rzadziej, stolca w kontrolowany sposób. Nazywa się to też nietrzymaniem moczu lub nietrzymaniem kału.

Nietrzymanie moczu

Potocznie objaw ten nazywany jest też „osłabieniem pęcherza”. Nie zawsze jednak przyczyną jest pęcherz. Istnieje pięć różnych objawów nietrzymania moczu:

• Wysiłkowe nietrzymanie moczu: Dawniej nazywane stresowym nietrzymaniem moczu, ponieważ wywołuje je stres fizyczny. Jeśli wzrasta ciśnienie w jamie brzusznej (np. podczas podnoszenia ciężkich przedmiotów, kaszlu, kichania, śmiechu), osoby dotknięte tym schorzeniem mimowolnie oddają mocz. W ciężkich przypadkach mocz wydostaje się przy każdym ruchu, a w skrajnych przypadkach nawet w pozycji stojącej lub leżącej. Osoba dotknięta chorobą nie odczuwa potrzeby oddania moczu, aż do momentu, gdy mocz wydostanie się na zewnątrz bezwiednie.
• Naglące nietrzymanie moczu: W tym rodzaju nietrzymania moczu potrzeba oddania moczu pojawia się nagle i bardzo często (czasem kilka razy na godzinę), mimo że pęcherz nie jest jeszcze pełny. Często osoby dotknięte tym problemem nie są już w stanie dotrzeć na czas do toalety. Mocz sam wypływa strumieniami.
• Odruchowe nietrzymanie moczu: Osoby z odruchowym nietrzymaniem moczu nie czują już, kiedy pęcherz jest pełny i nie mogą kontrolować jego opróżniania. W rezultacie pęcherz opróżnia się w nieregularnych odstępach czasu, ale często nie do końca.
• Nietrzymanie moczu z przepełnienia: Kiedy pęcherz jest pełny, małe ilości moczu ciągle wypływają. Osoby dotknięte chorobą mogą też odczuwać ciągłe parcie na mocz.
• Pozamoczowodowe nietrzymanie moczu: Tutaj również mocz stale wycieka, a pacjent nie jest w stanie tego kontrolować. Nie dzieje się to jednak za pośrednictwem dróg moczowych, ale przez inne otwory (medycznie: pozamoczowe), na przykład przez pochwę lub odbyt.

Niektórzy ludzie cierpią również na mieszane formy nietrzymania moczu. Jest to połączenie wysiłkowego i natarczywego nietrzymania moczu.

Nietrzymanie kału

Ta forma inkontynencji jest mniej powszechna. Pacjenci z nietrzymaniem stolca nie są w stanie samodzielnie zatrzymać w odbytnicy treści jelitowej i gazów jelitowych. Lekarze rozróżniają trzy stopnie zaawansowania nietrzymania kału:

• Częściowe nietrzymanie stolca I stopnia: niekontrolowane wydalanie powietrza i sporadyczne wydalanie stolca przy wysiłku.
• Częściowe nietrzymanie stolca 2. stopnia: pacjenci nie mogą utrzymać gazów jelitowych i wydalają cienkie stolce.
• Całkowite nietrzymanie stolca: całkowita utrata kontroli nad wypróżnianiem związana z ciągłym wydalaniem stolca.

Podobnie jak w przypadku nietrzymania moczu, zdarzają się przypadki, kiedy osoba czuje, że stolec zaraz wyjdzie, ale nie może zdążyć do toalety, oraz takie, kiedy wypróżnienie następuje całkiem niespodziewanie (osoba nie czuje nic w okolicy odbytu).

Inkontynencja: przyczyny i możliwe choroby

W nietrzymaniu moczu precyzyjnie dostrojony system mięśni pęcherza, zwieraczy i mięśni dna miednicy, a także kontrolujące to nerwy i ośrodki w mózgu i rdzeniu kręgowym nie funkcjonują już prawidłowo. W przypadku nietrzymania stolca zaburzenie dotyczy aparatu zamykającego odbyt, a także odpowiednich struktur nerwowych. W obu przypadkach przyczyny mogą być wielorakie.

Przyczyny nietrzymania moczu

Pięć form nietrzymania moczu ma bardzo różne przyczyny, ale wszystkie one wpływają na funkcjonowanie pęcherza.

Pęcherz ma dwie ważne funkcje: musi magazynować mocz i opróżniać się (w miarę możliwości) w odpowiednim czasie. Podczas magazynowania moczu mięsień pęcherza jest rozluźniony. Dzięki temu pęcherz moczowy może się rozszerzyć i wypełnić. W tym samym czasie mięsień zwieracza jest napięty, więc mocz nie może od razu wypłynąć przez cewkę moczową. Aby się opróżnić, mięsień pęcherza kurczy się, a zwieracz wraz z mięśniami dna miednicy rozluźnia. Mocz może wtedy wypłynąć przez cewkę moczową.

Wysiłkowe nietrzymanie moczu

W wysiłkowym nietrzymaniu moczu mechanizm zwierający pomiędzy szyjką pęcherza a cewką moczową przestaje prawidłowo funkcjonować. Powodem może być uszkodzenie tkanek dna miednicy, na przykład podczas operacji prostaty lub wypadku. Urazy i podrażnienia nerwów, a także przesunięcie pęcherza moczowego mogą również wywołać wysiłkowe nietrzymanie moczu. Sprzyjają mu również czynniki ryzyka, takie jak:

• przewlekły kaszel,
• nadwaga,
• częste podnoszenie ciężkich przedmiotów,
• brak ćwiczeń (słabo wyćwiczone dno miednicy!),
• (u kobiet) opadanie narządów miednicy ku dołowi (np. wypadanie macicy).

Wysiłkowe nietrzymanie moczu występuje znacznie częściej u kobiet niż u mężczyzn. Dzieje się tak dlatego, że mają szerszą miednicę i słabsze mięśnie dna miednicy. Ponadto w dnie miednicy kobiety znajdują się trzy otwory (na cewkę moczową, pochwę i odbyt), podczas gdy mężczyźni mają tylko dwa. To są naturalne „słabe punkty”. W tych miejscach tkanka łączna może się rozluźnić na skutek obciążeń takich jak ciąża i poród, obniżenie macicy czy zmiany hormonalne w okresie menopauzy – co prowadzi do nietrzymania moczu.

Naglące nietrzymanie moczu

W tej formie nietrzymania moczu sygnał „pęcherz pełny” jest błędnie wysyłany do mózgu, nawet jeśli pęcherz jest tylko lekko wypełniony. Reakcją jest niekontrolowana potrzeba oddania moczu. Nazywa się to również „pęcherzem nadreaktywnym”. Możliwymi przyczynami naglącego nietrzymania moczu są:

• uszkodzenie lub podrażnienie nerwów w wyniku operacji,
• choroby neurologiczne, takie jak stwardnienie rozsiane, choroba Parkinsona, choroba Alzheimera, guz mózgu lub udar mózgu,
• stałe podrażnienie pęcherza, na przykład z powodu kamieni pęcherza lub infekcji dróg moczowych (zapalenie pęcherza),
• niedostatecznie leczona cukrzyca (diabetes mellitus) – toksyny wytwarzane przez podwyższony poziom cukru we krwi wpływają na układ nerwowy,
• przyczyny psychiczne.

Odruchowe nietrzymanie moczu

W odruchowym nietrzymaniu moczu nerwy w mózgu lub rdzeniu kręgowym, które kontrolują pęcherz, są uszkodzone. Tak może być w przypadku paraplegii lub chorób neurologicznych, takich jak choroba Parkinsona, stwardnienie rozsiane, udar mózgu czy choroba Alzheimera.

Nietrzymanie moczu z przepełnienia

W tej postaci ujście pęcherza jest zablokowane i zaburza odpływ moczu, na przykład z powodu powiększonej prostaty (jak w łagodnym przeroście gruczołu krokowego) lub zwężenia cewki moczowej. To ostatnie może być spowodowane przez guz lub kamienie moczowe.

Pozamoczowodowe nietrzymanie moczu

Ta forma nietrzymania moczu może być spowodowana przez wrodzone wady rozwojowe lub przetokę. Ogólnie rzecz biorąc, przetoka jest „nienaturalnym” kanałem łączącym dwa organy lub organ z powierzchnią ciała. W kontekście pozamoczowodowego nietrzymania moczu przetoka może istnieć między układem moczowym (np. pęcherzem, cewką moczową) a skórą, jelitami lub żeńskimi narządami płciowymi. Odpowiednio mocz może przedostać się przez otwór w skórze, odbyt lub pochwę. Taka przetoka może powstać w wyniku procesów zapalnych, po operacji lub naświetlaniu promieniami rentgenowskimi.

Różne leki (takie jak diuretyki, antydepresanty, neuroleptyki), a także alkohol mogą nasilać istniejące nietrzymanie moczu.

Przyczyny nietrzymania stolca

Rzadko nietrzymanie stolca jest wrodzone; jego podłożem są wtedy np. wady rozwojowe. Znacznie częściej spotykane nabyte nietrzymanie stolca jest spowodowane zaburzeniem lub uszkodzeniem tak zwanego narządu trzymania stolca (anorectum). Składa się on z odbytnicy, w której „przechowywany” jest stolec (zbiornik), oraz z mięśni zwieraczy wokół kanału odbytu. Możliwe przyczyny zaburzeń lub uszkodzeń anorektalnych to:

• urazy, np. podczas porodu lub operacji – mogą one prowadzić do dysfunkcji zwieraczy lub upośledzać percepcję nerwów w odbycie,
• przewlekłe choroby zapalne jelit, takie jak choroba Leśniowskiego-Crohna,
• choroby neurologiczne, takie jak demencja lub stwardnienie rozsiane,
• nowotwory w okolicy odbytu (np. rak odbytnicy),
• ospałość jelit i zaparcia: stolec, który utknął, powoduje blokadę, przez którą może przejść tylko wodnisty stolec,
• osłabienie dna miednicy,
• leki takie jak środki przeczyszczające, antydepresanty lub leki na chorobę Parkinsona,
• uwydatnione hemoroidy,
• wypadnięcie odbytu lub odbytnicy.

Choroby z tym objawem

Inne choroby, w których może wystąpić ten objaw, to:

• choroba Alzheimera,
• łagodny przerost gruczołu krokowego,
• kamienie w pęcherzu moczowym,
• rak jelita grubego,
• demencja,
• niewydolność nerek,
• kamienie nerkowe,
• rak prostaty,
• zapalenie gruczołu krokowego.

Inkontynencja: leczenie

Istnieją różne sposoby leczenia inkontynencji. W indywidualnych przypadkach terapia inkontynencji jest dostosowana do formy i przyczyny inkontynencji, a także do sytuacji życiowej pacjenta.

Leczenie nietrzymania moczu

• Ćwiczenia dna miednicy: Dobre rezultaty można osiągnąć w przypadku wysiłkowego nietrzymania moczu dzięki ćwiczeniom dna miednicy pod okiem fizjoterapeuty. Na przykład pacjent uczy się zmniejszać obciążenie dna miednicy w codziennym życiu, pozbywać się nieprawidłowych wzorców napięcia i wzmacniać dno miednicy za pomocą odpowiednich ćwiczeń.
• Trening biofeedback: Niektórzy ludzie mają trudności z odczuwaniem mięśni dna miednicy oraz świadomym odczuwaniem i kontrolowaniem zwieraczy. W treningu biofeedback mała sonda umieszczona w odbycie lub pochwie mierzy skurcze dna miednicy i wyzwala sygnał optyczny lub akustyczny. W ten sposób pacjent może zobaczyć, czy rzeczywiście napina lub rozluźnia odpowiednie mięśnie podczas ćwiczeń dna miednicy.
• Elektroterapia: Tutaj mięśnie dna miednicy są pasywnie ćwiczone za pomocą bezbolesnych impulsów elektrycznych.
• Trening toalety (trening pęcherza): Pacjent musi przez jakiś czas prowadzić dziennik mikcji. W tym dzienniczku pacjent zapisuje, kiedy poczuł potrzebę oddania moczu, ile moczu oddał i czy oddawanie moczu było kontrolowane, czy niekontrolowane. Ponadto pacjent musi zapisać, co i ile wypił w ciągu dnia lub w nocy. Na podstawie tych danych lekarz opracowuje plan przyjmowania napojów i mikcji. Określa on, ile pacjent może wypić i kiedy powinien pójść do toalety, żeby opróżnić pęcherz (nawet bez potrzeby oddawania moczu). Celem jest zapobieganie niekontrolowanemu oddawaniu moczu poprzez regulowane opróżnianie pęcherza. Trening toalety powinien odbywać się wyłącznie pod nadzorem lekarza, nawet jeśli pacjent sam przeprowadza go w domu.
• Leczenie hormonalne: W przypadku nietrzymania moczu z powodu braku estrogenu w czasie menopauzy lub po niej, lekarz może przepisać dotkniętym tym problemem kobietom miejscowy preparat estrogenowy (np. maść).
• Leki: W zależności od rodzaju nietrzymania moczu leczenie może obejmować leki przeciwskurczowe (w przypadku nietrzymania moczu) lub tzw. blokery receptorów alfa. Te ostatnie mogą rozluźniać zamknięcie pęcherza (nietrzymanie moczu z przepełnienia) lub hamować spontaniczną aktywność mięśni pęcherza moczowego (odruchowe nietrzymanie moczu).
• Cewniki: Przy odruchowym nietrzymaniu moczu może być konieczne regularne opróżnianie pęcherza przez cewnik.
• Operacja: Pozamoczowodowe nietrzymanie moczu zawsze wymaga operacji (np. zamknięcia przetoki). Jeśli nietrzymanie moczu jest spowodowane powiększeniem prostaty, zwykle również niezbędna jest operacja. W przeciwnym razie interwencja chirurgiczna jest rozważana w przypadku nietrzymania moczu tylko wtedy, gdy niechirurgiczne metody leczenia nie przynoszą pożądanego rezultatu. Cewka moczowa może zostać zamknięta za pomocą sztucznego zwieracza lub regulowanego temblaka. Podobny efekt uzyskuje się przez wszczepienie implantu, który uciska cewkę moczową do tego stopnia, że mocz nie może już wypływać bezwiednie. W niektórych przypadkach cewka moczowa jest stabilizowana kolagenem lub silikonem, aby złagodzić objawy nietrzymania moczu. Wszczepiony „stymulator pęcherza” może pomóc uspokoić pęcherz nadreaktywny lub stymulować pęcherz, który nie może już samodzielnie się opróżniać.

Terapia nietrzymania stolca

Ćwiczenia dna miednicy, elektroterapia i trening toalety to również skuteczne metody terapii nietrzymania stolca. Czasami pacjentom wszczepia się rozrusznik, który poprawia koordynację między mózgiem, dnem miednicy, jelitami i mięśniami zwieraczy.

Inne możliwe metody terapii to:

• Środki przeczyszczające: Środki te stymulują wydalanie stolca.
• Inhibitory motoryki: Leki te hamują ruchy jelit (perystaltykę) i w ten sposób zmniejszają częstotliwość wypróżnień.
• Chirurgia: Na przykład uszkodzone mięśnie zwieraczy można zaszyć. Jeśli jelito grube zapadło się z powodu osłabienia dna miednicy, chirurg może przymocować je z powrotem do kości krzyżowej. W niektórych przypadkach nietrzymania stolca wstawia się sztuczny zwieracz.

Nietrzymanie moczu: pij prawidłowo

Szczególnie w przypadku nietrzymania moczu picie nabiera nagle decydującego znaczenia dla osób dotkniętych tym problemem. Z obawy przed niekontrolowanym oddawaniem moczu starają się pić jak najmniej. Nie poprawia to jednak ich stanu zdrowia – wręcz przeciwnie: przy niewystarczającej ilości płynów mocz staje się w pęcherzu bardziej skoncentrowany, co może zwiększyć parcie na mocz i podrażniać błonę śluzową pęcherza. Ponadto kiedy pijesz za mało, pęcherz moczowy, moczowody i cewka moczowa są gorzej przepłukiwane. Sprawia to, że bakterie łatwiej się tam osiedlają, co prowadzi do zakażenia dróg moczowych.

Jeśli cierpisz na nietrzymanie moczu, powinieneś omówić z lekarzem, ile powinieneś pić i o jakich porach dnia. Może najpierw poprosić cię o prowadzenie przez kilka dni dzienniczka mikcji, w którym będziesz szczegółowo zapisywać przyjmowanie płynów i oddawanie moczu. Na podstawie tych danych lekarz może zalecić odpowiednie ilości i czas picia.

Na nietrzymanie moczu najlepsza jest woda niegazowana i herbaty ziołowe. Specjalna herbata na pęcherz też może pomóc przy nietrzymaniu moczu. Kawa, alkohol i napoje gazowane są mniej korzystne, ponieważ mają działanie moczopędne.

Inkontynencja – co możesz jeszcze zrobić?

Nietrzymanie moczu oznacza utratę kontroli. Nie oznacza to jednak, że osoby dotknięte chorobą są całkowicie bezradne i zdane na jej łaskę. Jest kilka rzeczy, które każdy może zrobić samodzielnie, by lepiej radzić sobie z inkontynencją lub by jej zapobiegać.

• Korzystaj z akcesoriów pomagających przy nietrzymaniu moczu. Podpaski o różnej chłonności, jednorazowe majtki z podpaską w środku, majtki lub tampony doodbytnicze mogą pomóc w radzeniu sobie z inkontynencją w życiu codziennym. Mężczyźni z nietrzymaniem moczu mogą używać specjalnego rodzaju prezerwatywy, przez którą mocz trafia do zbiornika.
• Odpowiednio często chodź do toalety. Jeśli chodzisz do toalety zbyt często lub zbyt rzadko, nie pomagasz swojemu pęcherzowi i możesz znacznie zwiększyć ryzyko nietrzymania moczu. Jeśli będziesz oddawać mocz zbyt często, pęcherz w końcu „przyzwyczai się” do małych ilości moczu i nie będzie już w stanie przechowywać większych ilości moczu. Jeśli chodzisz do toalety bardzo rzadko, stale nadwyrężasz mięśnie pęcherza i ryzykujesz zaburzenia czynnościowe.
• Zmniejsz wagę. Nadwaga jest ważnym czynnikiem ryzyka dla wystąpienia inkontynencji. Zwiększa ciśnienie w jamie brzusznej i w ten sposób sprzyja wystąpieniu inkontynencji lub pogarsza już istniejącą inkontynencję. Jeśli ważysz za dużo, powinieneś spróbować schudnąć. Ma to również pozytywny wpływ na powodzenie treningu dna miednicy.
• Zadbaj o swoje ciało. Dbając o swoje ciało, możesz zapobiec chorobom skóry wynikającym z osłabienia pęcherza.
• Jedz żywność przyjazną dla pęcherza. Unikaj pokarmów, które mogą podrażnić pęcherz, np. ostrych przypraw czy kawy. Jeśli cierpisz na nietrzymanie stolca, dieta bogata w błonnik może unormować wypróżnienia. W miarę możliwości powinieneś unikać pokarmów powodujących wzdęcia.
• Techniki relaksacyjne. Ćwiczenia relaksacyjne, takie jak trening autogenny, mogą pomóc, jeśli przyczyną inkontynencji są czynniki psychiczne.

Inkontynencja: badania przeprowadzane przez lekarza

Wiele osób jest zakłopotanych, kiedy nie są w stanie utrzymać prawidłowo moczu lub stolca. Znoszą swój stan w milczeniu i nie mają nawet odwagi porozmawiać na ten temat z lekarzem. To błąd, bo istnieje w tym zakresie skuteczna pomoc. Dlatego osoby dotknięte chorobą powinny jak najszybciej poddać się badaniu i leczeniu przez lekarza.

Zebranie wywiadu medycznego

Podczas wywiadu lekarz najpierw pyta o dokładne dolegliwości pacjenta i historię choroby (anamneza). W ten sposób może dowiedzieć się, na jaką formę inkontynencji cierpi dana osoba i zawęzić możliwe jej przyczyny. Możliwe pytania w wywiadzie lekarskim to:

• Od jak dawna cierpisz na niekontrolowane oddawanie moczu lub stolca?
• Jak często oddajesz mocz lub stolec?
• Czy odczuwasz jakiś ból?
• W jakich sytuacjach zdarza Ci się mimowolne popuszczanie moczu lub stolca?
• Czy masz wrażenie, że Twój pęcherz / jelita nie opróżniają się całkowicie?
• Czy czujesz, czy Twój pęcherz / jelita są pełne, czy puste?
• Czy miałeś operację? Czy urodziłaś dziecko?
• Czy masz jakieś choroby podstawowe (cukrzyca, stwardnienie rozsiane, choroba Parkinsona itp.)?

Badania w inkontynecji

Różne badania pomagają wyjaśnić problem inkontynencji. Metody, które mają sens w indywidualnych przypadkach, zależą od rodzaju i nasilenia inkontynencji. Najważniejszymi badaniami są:

• Badanie zewnętrznych narządów płciowych i odbytu. Dostarcza ono wskazówek na temat przyczyn inkontynencji. Lekarz może czasem wykryć przetoki lub powiększoną prostatę. Może on również sprawdzić napięcie mięśni zwieraczy.
• Badanie ginekologiczne. Na przykład wypadnięcie macicy lub pochwy może zostać wykryte jako przyczyna nietrzymania moczu.
• Badania moczu i krwi. Mogą one wskazywać na infekcje lub stany zapalne.
• Badanie ultrasonograficzne. Badanie ultrasonograficzne może być użyte do oceny ilości moczu zalegającego w pęcherzu w przypadku nietrzymania moczu. Ponadto można wykryć kamienie nerkowe lub pęcherza moczowego, nowotwory lub wady wrodzone. Urazy po operacji również mogą być wykryte przez USG.
• Urodynamika. W przypadku nietrzymania moczu lekarz może zastosować badania urodynamiczne, by ocenić funkcjonowanie pęcherza. Na przykład uroflowmetria wykorzystuje elektrody do mierzenia ilości moczu podczas oddawania moczu, czasu opróżniania pęcherza oraz aktywności mięśni dna miednicy i brzucha.
• Kolonoskopia. Może być konieczna do wykrycia np. zapalenia błony śluzowej pęcherza lub jelita albo guzów pęcherza lub jelita.
• Zdjęcia z kontrastem rentgenowskim. Mogą one dostarczyć informacji o nieprawidłowym funkcjonowaniu pęcherza lub odbytnicy. W tym celu pęcherz moczowy lub odbytnica są najpierw wypełniane środkiem kontrastowym. Następnie wykonuje się zdjęcia rentgenowskie podczas oddawania moczu lub stolca. W ten sposób można przeanalizować procesy funkcjonalne i zidentyfikować wybrzuszenia lub wewnętrzne zwyrodnienia, które mogą być przyczyną inkontynencji.

Pytania i odpowiedzi

Czy nietrzymanie moczu można wyeliminować poprzez trening?

Ćwiczenia dna miednicy są dobre w profilaktyce i w przypadku krótkotrwałego wysiłkowego nietrzymania moczu po porodzie. Jeśli jednak zbyt dużo tkanki pęcherza zostało już zniszczone – na przykład po porodzie lub w podeszłym wieku – nietrzymania moczu nie da się wyleczyć ćwiczeniami.

Jaka jest różnica między osłabieniem pęcherza a nietrzymaniem moczu?

Terminy nietrzymanie moczu i osłabienie pęcherza są zwykle używane synonimicznie. Nie ma więc różnicy w ich znaczeniu. „Nietrzymanie moczu” jest terminem medycznym. Termin „osłabienie pęcherza” jest używany bardziej potocznie.

Dlaczego kobiety w starszym wieku cierpią na nietrzymanie moczu?

Najczęstszą przyczyną słabości pęcherza u kobiet jest słabość mięśni dna miednicy. Nie tylko menopauza i związany z nią brak estrogenu, ale także ciąże, porody i otyłość sprzyjają rozwojowi osłabienia mięśni dna miednicy, co prowadzi do nietrzymania moczu.

Jakie leki są stosowane w przypadku nietrzymania moczu?

Najczęstszym standardowym sposobem leczenia wysiłkowego nietrzymania moczu spowodowanego pęcherzem nadreaktywnym jest stosowanie tzw. leków antycholinergicznych, takich jak oksybutynina, tolterodyna, propiweryna czy chlorek trospium.

Jaki lekarz dla kobiety z nietrzymaniem moczu?

Osłabienie pęcherza jest łatwo uleczalne i nie jest to los, który trzeba zaakceptować. Pierwszym punktem kontaktowym powinien być lekarz rodzinny, ginekolog lub urolog. Zada on wiele pytań dotyczących charakteru twoich objawów i historii choroby.

Czy wszystkie kobiety z wiekiem zaczynają cierpieć na nietrzymanie moczu?

Jeśli wierzyć statystykom, ponad jedna trzecia kobiet po 50 roku życia cierpi na inkontynencję, głównie na nietrzymanie moczu.

Źródła

• Thomas, Lois H.; Coupe, Jacqueline; Cross, Lucy D.; Tan, Aidan L.; Watkins, Caroline L. (February 2019). „Interventions for treating urinary incontinence after stroke in adults”. The Cochrane Database of Systematic Reviews. 2019 (2).
• DeLancey, J. O. (June 1990). „Anatomy and physiology of urinary continence”. Clinical Obstetrics and Gynecology. 33 (2).
• Shamliyan T, Wyman JF, Ramakrishnan R, Sainfort F, Kane RL (June 2012). „Benefits and harms of pharmacologic treatment for urinary incontinence in women: a systematic review”. Annals of Internal Medicine. 156 (12).

Przeczytaj także o:

Częste oddawanie moczu

Zakażenia układu moczowego w ciąży. Badanie moczu i badanie krwi – ciąża.

Cukier w moczu u mężczyzn

Krew w moczu

Uczucie pieczenia przy oddawaniu moczu