Rozedma płuc
W rozedmie płuc pęcherzyki płucne są częściowo nadmiernie rozciągnięte i zniszczone. W wyniku tego organizm nie może być zaopatrywany w wystarczającą ilość tlenu. Typowymi objawami rozedmy płuc są więc duszności, zadyszka i zmniejszenie wydolności organizmu. Główną przyczyną rozedmy płuc jest palenie tytoniu.
Jak TELEMEDI może pomóc Ci w przypadku rozedmy płuc?
Objawy rozedmy płuc często rozwijają się niezauważalnie przez wiele lat. Wielu pacjentów jest w stanie przyzwyczaić się do kaszlu, a duszności nasilają się tylko stopniowo. Dla wielu pacjentów wizyta u lekarza odbywa się więc bardzo późno – często już wtedy rozpoznaje się zaawansowaną przewlekłą obturacyjną chorobę płuc z rozedmą. Jeśli męczy Cię nieustanny kaszel występujący bez wyraźniej przyczyny, skorzystaj z możliwości odbycia wideokonsultacji z lekarzem TELEMEDI, który oceni Twoje objawy i zadecyduje o dalszym postępowaniu. Będzie on mógł również wystawić konieczne recepty, a w razie potrzeby również zwolnienie lekarskie.
Podstawowe informacje
- Co to jest rozedma płuc? Przewlekła choroba płuc związana z nadciśnieniem i zniszczeniem pęcherzyków płucnych. W wyniku tego organizm otrzymuje coraz mniej tlenu.
- Przyczyny: Palenie tytoniu, przewlekłe procesy zapalne (przewlekłe zapalenie oskrzeli, POChP itp.), niedobór alfa1-antytrypsyny, starszy wiek, wdychanie szkodliwych substancji (pyłów, gazów itp.), bliznowacenie tkanki płucnej.
- Symptomy: Duszność (początkowo tylko podczas wysiłku fizycznego, później także w spoczynku), kaszel, obniżona wydolność organizmu, zwiększona podatność na infekcje. W zaawansowanych stadiach również sinica warg i paznokci, beczkowaty kształt klatki piersiowej, zły stan ogólny z zanikiem mięśni, niewydolność prawej komory serca.
- Badania: Wywiad wstępny (anamneza), badanie przedmiotowe, RTG, tomografia komputerowa, chromatografia gazowa, badanie wydolności płuc.
- Leczenie: Zaprzestanie palenia, trening oddechowy, inhalacje z roztworu soli fizjologicznej, dostateczne przyjmowanie płynów, leczenie farmakologiczne, w zaawansowanej rozedmie ewentualnie długotrwała tlenoterapia, operacja. W bardzo ciężkich przypadkach przeszczep płuc. Wskazane są szczepienia przeciwko pneumokokom i wirusom grypy ze względu na większą podatność na zakażenia, leczenie ostrych zakażeń dróg oddechowych antybiotykami.
- Rokowanie: Nie ma możliwości wyleczenia. Jednak konsekwentne leczenie (zwłaszcza zaprzestanie palenia) może spowolnić lub zatrzymać postęp choroby. Możliwe powikłania to odma opłucnowa (zapadnięcie się płuca), niewydolność prawej komory serca z zatrzymaniem wody w nogach (obrzęk), zatkane żyły szyjne, marskość wątroby.
Przyczyny występowania rozedmy płuc
W rozedmie płuc coraz więcej pęcherzyków płucnych ulega patologicznemu rozdęciu i zniszczeniu. Dlatego lekarze mówią również o hiperinflacji płuc.
Pęcherzyki płucne są najmniejszymi jednostkami strukturalnymi płuc i są otoczone gęstą siecią najdrobniejszych naczyń krwionośnych (kapilar). To tutaj odbywa się wymiana gazowa: z każdym oddechem powietrze przepływa przez tchawicę do pęcherzyków płucnych. Tam tlen z powietrza przechodzi przez ściany pęcherzyków płucnych do krwi. W tym samym czasie tlenek węgla (CO2) jest w pęcherzykach płucnych uwalniany z krwi do powietrza. Zużyte powietrze jest następnie wydychane.
W rozedmie płuc wymiana gazowa nie przebiega prawidłowo: ściany pęcherzyków płucnych tracą swoją elastyczność. Pęcherzyki płucne są nadmiernie rozciągane przez powietrze, które napływa do płuc z każdym oddechem. W końcu może nawet dojść do ich rozerwania. Sąsiednie, zniszczone pęcherzyki płucne łączą się, tworząc większe pęcherzyki, które zapadają się podczas wydechu. Z powodu nadmiernego wypełnienia pęcherzyków płucnych oskrzeliki ulegają zwężeniu i łatwo się zapadają. Wszystko to razem utrudnia wydech powietrza. Część powietrza pozostaje w formie pęcherzyków. Przez to, przy wdechu jest mniej miejsca dla nowego, bogatego w tlen powietrza. Wynikiem tego jest wzrastające niedotlenienie.
Rozedma płuc – przyczyny
W rozwoju rozedmy płuc decydującą rolę odgrywają zazwyczaj określone białka. Przy każdym wdechu patogeny i inne szkodliwe substancje dostają się wraz z powietrzem do płuc. System odpornościowy jest w normalnych warunkach przygotowany do walki z tym problemem: komórki obronne w pęcherzykach płucnych regularnie uwalniają specjalne białka, tzw. proteazy. Mogą one unieszkodliwić szkodliwe zarazki i obce substancje. Proteazy nie rozróżniają jednak tkanki obcej od własnej. Dlatego mogą one również atakować i niszczyć własną, wrażliwą tkankę płucną (dokładniej: włókna elastyczne w ścianach pęcherzyków płucnych). Aby temu zapobiec, wydzielana jest zwykle odpowiednia ilość białek ochronnych, tzw. inhibitorów proteazy. Ich najważniejszym przedstawicielem jest alfa1-antytrypsyna.
Równowaga pomiędzy proteazami i inhibitorami proteaz może zostać zaburzona przez palenie tytoniu, przewlekłe procesy zapalne, jak również niedobór alfa1-antytrypsyny w taki sposób, że tkanka płucna ulega coraz większemu rozpadowi i rozwija się rozedma płuc. Inne możliwe przyczyny występowania rozedmy płuc to powtarzające się wdychanie substancji szkodliwych, podeszły wiek i tkanka bliznowata w płucach.
Palenie tytoniu
Palenie tytoniu jest najczęstszą przyczyną rozedmy płuc. Hamuje ono ochronne działanie inhibitorów proteazy (takich jak alfa1-antytrypsyna). Nie mogą więc one zapobiec atakowi proteaz na pęcherzyki płucne, w wyniku czego rozwija się rozedma płuc.
Przewlekłe procesy zapalne
Przewlekłe procesy zapalne w płucach, podobnie jak palenie tytoniu, mogą również spowodować, że destrukcyjne proteazy w pęcherzykach płucnych zyskują dominującą pozycję. W ten sposób, zarówno przewlekłe zapalenie oskrzeli, jak i przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) mogą utorować drogę do powstania rozedmy płuc.
Niedobór alfa1-antytrypsyny
U około jednego procenta pacjentów rozedma płuc rozwija się z powodu genetycznego niedoboru alfa1-antytrypsyny, głównego inhibitora proteazy. Czyni ich to bardziej podatnymi na rozedmę płuc niż inne osoby. To, jak wysokie jest ryzyko rozwoju choroby w poszczególnych przypadkach, zależy od stopnia nasilenia choroby dziedzicznej. Rozedma płuc może się szczególnie łatwo rozwinąć u osób z wrodzonym niedoborem alfa1-antytrypsyny, które dodatkowo palą papierosy lub cierpią na przewlekłe choroby płuc (np. POChP).
UWAGA: Wrodzony niedobór alfa1-antytrypsyny może mieć, poza rozedmą płuc, jeszcze inne konsekwencje. Należy do nich postępujące włóknienie komórek wątroby (marskość wątroby).
Wiek
Ogólnie rzecz biorąc, z wiekiem zmniejsza się elastyczność tkanki łącznej. Tym samym zmniejsza się również elastyczność przegrody międzypęcherzykowej pęcherzyków płucnych. Z rzadka prowadzi to do rozwoju rozedmy płuc związanej z wiekiem. Ta tak zwana rozedma starcza nie jest chorobą, lecz konsekwencją naturalnego procesu starzenia się. Osoby dotknięte chorobą zwykle nie wykazują żadnych objawów. Dlatego rozedma płuc w podeszłym wieku zazwyczaj nie wymaga leczenia.
Tkanka bliznowata
Tkanka bliznowata często rozwija się w płucach po przebytym zapaleniu płuc, gruźlicy lub po operacji płuc (np. usunięciu płata płuca). Jest ona mniej stabilna niż normalna tkanka płucna i dlatego łatwiej ulega przeciążeniu. W ten sposób rozwija się tzw. rozedma bliznowata.
Substancje drażniące drogi oddechowe
Rzadziej rozedma płuc jest spowodowana wdychaniem drażniących gazów lub uwalniających się oparów i pyłów. Do tych szkodliwych substancji wziewnych należą:
- pyły zawierające kwarc,
- bawełna i pyły zbożowe,
- dymy spawalnicze,
- gazy, takie jak ozon lub chlor
Ogólne zanieczyszczenie powietrza w dużych miastach również może sprzyjać rozwojowi rozedmy płuc. Dotyczy to zwłaszcza osób, które już cierpią na inną chorobę płuc.
Rodzaje rozedmy płuc
Istnieją różne rodzaje rozedmy płuc. Ważną rolę w klasyfikacji odgrywa przyczyna powstania nadciśnienia płucnego.
- Rozedma śródpiersia: Około jedna trzecia pacjentów z przewlekłą rozedmą płuc cierpi na postać rozedmy środka zrazika. Dotknięte są głównie górne pola płucne, podczas gdy dolne pozostają nienaruszone. Lekarze przypisują to faktowi, że zanieczyszczenia, takie jak dym papierosowy, docierają i uszkadzają najpierw górną część tkanki płucnej.
- Rozedma płatowa: Ten typ rozedmy ma najczęściej podłoże genetyczne, tj. wynika z opisanego powyżej wrodzonego niedoboru alfa1-antytrypsyny. Dotknięte są tu głównie pęcherzyki płucne w dolnych partiach płuc.
- Rozedma całego zrazika: Kiedy część płuca musi być usunięta chirurgicznie, w niektórych przypadkach pozostałe płuco nadmiernie się rozszerza – powstaje rozedma całego zrazika. W porównaniu z dwoma pozostałymi rodzajami rozedmy płuc powoduje ona zazwyczaj mniejszy dyskomfort, ponieważ ściany pęcherzyków płucnych nie zostały wcześniej uszkodzone przez przewlekły stan zapalny (wywołany np. przez dym papierosowy).
Rozedma płuc – objawy
Objawy rozedmy płuc rozwijają się powoli i podstępnie. Rodzaj i nasilenie objawów zależy od stadium choroby.
Pierwsze objawy rozedmy płuc
We wczesnym stadium pacjenci z rozedmą płuc zazwyczaj cierpią na duszności podczas wysiłku fizycznego. Towarzyszy temu sporadyczny kaszel i obniżona sprawność. Wielu chorych szybko się męczy, nawet przy lekkim wysiłku.
Typowymi objawami towarzyszącymi rozedmie płuc są również częste infekcje dróg oddechowych, takie jak zapalenie oskrzeli i płuc. Podatność na infekcje wynika z postępującego niszczenia nabłonka rzęskowego, który pokrywa znaczną część dróg oddechowych. Komórki rzęskowe przypominają małe włoski. Poruszają się one falami i w ten sposób transportują drobne cząstki obce z płuc (klirens śluzowo-rzęskowy). W dłuższej perspektywie dym tytoniowy i inne zanieczyszczenia niszczą jednak nabłonek rzęskowy, zaburzając tym samym ten mechanizm oczyszczania. Ułatwia to powstawanie infekcji.
Zaawansowana rozedma płuc
U osób z zaawansowaną rozedmą płuc duszności występują nawet w spoczynku, tj. bez wysiłku fizycznego. Ponadto wielu pacjentów cierpi z powodu kaszlu ze śluzowatą plwociną, zwłaszcza jeśli w tym samym czasie występuje u nich przewlekłe zapalenie oskrzeli.
Narastające przeciążenie płuc może z czasem zmienić kształt klatki piersiowej. W rozedmie płuc mięśnie klatki piersiowej są bardziej napięte podczas oddychania i przez długi czas pozostają w pozycji wdechowej. Żebra układają się wtedy poziomo, zamiast opadać ku dołowi, a klatka piersiowa nabiera „beczkowatego” kształtu. Zanikają dwa doły nadobojczykowe.
Często pogarsza się również ogólny stan zdrowia pacjentów. W wyniku trudności z oddychaniem ludzie mniej się poruszają, przez co ciało traci masę mięśniową. Może to jeszcze bardziej nasilić duszności.
Utrzymujący się brak tlenu we krwi objawia się często niebieskim przebarwieniem warg i palców (sinica). Ponadto nadmiernie wypełnione płuca mogą obciążać prawą stronę serca. W ten sposób rozwija się szczególna forma niewydolności serca: prawokomorowa niewydolność serca. Przeciążona prawa strona serca nie jest w stanie wystarczająco transportować napływającej krwi. Krew cofa się do obiegu ogólnoustrojowego. To przeciążenie może być widoczne między innymi w wybrzuszonych żyłach szyjnych. Innym objawem prawokomorowej niewydolność serca jest zatrzymanie wody w nogach (obrzęk).
Dwa skrajne przypadki: pink puffer („różowy dmuchacz”) i blue bloater („siny sapacz”).
Chorzy na rozedmę płuc dzielą się na dwa typy: „różowy dmuchacz” i „siny sapacz”. Są to formy skrajne, które bardzo rzadko obserwuje się w ich pełnej postaci. Przeważnie przejścia pomiędzy nimi są płynne.
Typowe cechy charakterystyczne „sinego sapacza” to:
- nadwaga,
- wyraźna sinica (niebieskie zabarwienie warg i palców, stąd określenie „siny sapacz”),
- silny kaszel z plwociną,
- beczkowata forma klatki piersiowej,
- niewielkie duszności,
- „lip-blocking” (wydychanie powietrza przez luźno ułożone wargi).
Typowymi cechami „różowego dmuchacza” są:
- niedowaga,
- brak sinicy powodowanej silnym wysiłkiem, raczej blady kolor skóry,
- wyraźne duszności,
- suchy kaszel bez plwociny.
Mówiąc prościej, „różowy dmuchacz” walczy ze swoją wyraźną dusznością poprzez świadome i intensywne oddychanie. Dzięki temu jego krew jest wystarczająco nasycona tlenem, tak że nie dochodzi do sinicy. Z kolei „siny sapacz” z czasem przyzwyczaja się do chronicznego niedoboru tlenu, co często prowadzi do prawokomorowej niewydolności serca. W tym przypadku dochodzi do przeciążenia prawej części serca, ponieważ musi ono pompować krew przy zbyt dużym oporze w krążeniu płucnym.
Rozedma płuc – leczenie
Nie ma lekarstwa na rozedmę płuc. Oznacza to, że zmiany patologiczne w tkance płucnej są nieodwracalne. Jednak dzięki odpowiedniej terapii można spowolnić, a nawet zatrzymać przebieg choroby.
Nie należy palić tytoniu!
Pacjenci z rozedmą płuc powinni natychmiast i na stałe zaprzestać palenia papierosów. Niektórym ludziom udaje się rzucić palenie samodzielnie, ale wielu z nich potrzebuje przy tym pomocy. W końcu uzależnienie od nikotyny jest uważane za jedno z najsilniejszych uzależnień. Dlatego nie należy zwlekać z szukaniem pomocy w rzuceniu palenia. Może to być terapia behawioralna lub grupa samopomocy. Produkty zastępujące nikotynę, takie jak plastry nikotynowe, gumy do żucia lub spraye, a także akupunktura lub hipnoza mogą również pomóc w rzuceniu palenia.
Warto szczepić się przeciwko infekcjom
Pacjenci z rozedmą płuc są bardziej podatni na infekcje dróg oddechowych. Dlatego też lekarze zalecają im szczepienia przeciwko pneumokokom i grypie. Szczepionka przeciwko pneumokokom utrzymuje odporność przez około pięć lat, po czym należy ją odnowić. Przeciwko grypie trzeba się szczepić co roku na nowo, ponieważ wirusy grypy stale ulegają kolejnym mutacjom.
Wczesne leczenie infekcji
Gorączka i kaszel z żółto-zielonkawą plwociną wskazują na bakteryjną infekcję dróg oddechowych. Jeśli u pacjentów z rozedmą płuc występują takie objawy, zdecydowanie powinni oni zostać poddani leczeniu antybiotykami pod kontrolą lekarza. Może to zapobiec ciężkiemu przebiegowi choroby. W rzadkich przypadkach konieczne jest długotrwałe leczenie antybiotykami, które musi być ściśle monitorowane przez lekarza pierwszego kontaktu.
Leczenie farmakologiczne
Leki stosowane w przypadku rozedmy płuc zależą od stadium choroby i nasilenia jej objawów. Zasadniczo dostępne są następujące środki (praktycznie takie same jak w leczeniu astmy i POChP):
- Beta-2-sympatykomimetyki: mają działanie rozszerzające oskrzela i są podawane wziewnie; istnieją preparaty krótko działające (takie jak salbutamol, reproterol) i długo działające (takie jak salmeterol).
- Leki antycholinergiczne: te również mają działanie rozszerzające oskrzela i są podawane wziewnie; przykład: Ipratropium.
- Glikokortykoidy („kortyzon”) w razie potrzeby: działanie przeciwzapalne; również zazwyczaj wziewne; tabletki kortyzonu mogą być podawane tylko w ciężkich przypadkach.
W przypadku wrodzonego niedoboru alfa1-antytrypsyny brakujące białko może być również zastąpione lekami. Takie substytuty alfa1-antytrypsyny są regularnie podawane w postaci infuzji.
Długotrwała tlenoterapia
Pacjenci z ciężką rozedmą płuc często korzystają z długoterminowej terapii tlenowej, która polega na wdychaniu czystego tlenu przez maskę, co najmniej przez 16 godzin dziennie. Może to poprawić rokowanie i podnieść jakość życia osób dotkniętych chorobą.
Nie wszyscy pacjenci odnoszą jednak korzyści z terapii tlenowej. Jeśli organizm przyzwyczaił się już do podwyższonego poziomu dwutlenku węgla we krwi, nie działa już najsilniejszy napęd oddechowy, czyli właśnie wzrastająca zawartość dwutlenku węgla we krwi. W takim przypadku jedynym napędem oddechowym pozostaje brak tlenu. Jeśli tlen jest dostarczany w sposób niekontrolowany, to ten ostatni napęd oddechowy również przestaje funkcjonować. Pacjenci przestają samodzielnie oddychać i mogą tracić przytomność. Dlatego lekarz bardzo rozważnie podejmuje decyzję o tym, czy tlenoterapia rozedmy płuc ma w danym przypadku sens, czy też nie.
UWAGA: Podczas tlenoterapii w żadnym wypadku nie wolno palić papierosów, ponieważ tlen jest silnie łatwopalny. Nawet mały żar lub mała iskra wystarczy, aby spowodować pożar!
Fizykoterapia rozedmy płuc
Terapia oddechowa uczy pacjentów specjalnych technik, które pomagają im w oddychaniu. W prawidłowej technice oddychania pomocne są również silne mięśnie brzucha. Dlatego też terapia obejmuje również ukierunkowane ćwiczenia mięśni brzucha. Ponadto, aby ułatwić sobie odkrztuszanie plwociny, pacjenci powinni pić wystarczająco dużo płynów i regularnie wykonywać inhalacje roztworem soli fizjologicznej.
Operacja chirurgiczna
W przypadku ciężkiej rozedmy płuc przydatna może być operacja chirurgiczna. Lekarz usuwa niefunkcjonalną, nadmiernie rozdętą tkankę płucną. W rezultacie zdrowa tkanka płucna jest znowu prawidłowo wentylowana.
Dla pacjentów z bardzo zaawansowaną rozedmą płuc często jedyną opcją jest przeszczep płuc.
Rozedma płuc – badanie i diagnoza
Jeśli podejrzewasz u siebie rozedmę płuc, właściwą osobą, z którą powinieneś porozmawiać, jest specjalista chorób płuc (pulmonolog). Najpierw przeprowadza on z pacjentem szczegółową rozmowę w celu zebrania wywiadu medycznego (anamnezy). Możliwe pytania podczas tej rozmowy to:
- Czy zdarzają się duszności?
- Czy często występuje kaszel? Czy kaszel jest suchy, czy towarzyszy mu plwocina?
- Czy występują jakieś inne dolegliwości?
- Czy pacjent pali papierosy? Jeśli tak, to ile i od kiedy?
- Ile pięter schodów pacjent może pokonać bez robienia przerwy?
- Czy w przeszłości pacjent chorował na choroby płuc (astma, przewlekłe zapalenie oskrzeli itp.)?
- Czy pacjent ma krewnych, którzy cierpią na rozedmę płuc, POChP lub niedobór alfa1-antytrypsyny?
Badanie fizykalne
Po przeprowadzeniu wywiadu lekarskiego następuje badanie fizykalne. Lekarz może rozpoznać typowe zmiany, które mogą wskazywać na rozedmę płuc. Należy do nich tzw. beczkowaty kształt klatki piersiowej. Świadczy on o trwałym przeroście płuc. Jest to wyraźna oznaka rozedmy płuc.
Inną charakterystyczną cechą jest instynktowne zaciskanie warg podczas wydechu. Osoba dotknięta chorobą wydycha przez luźno ułożone usta. Ta technika oddychania ułatwia wydech, ponieważ zwiększa ciśnienie powietrza w oskrzelach.
Poważnymi objawami rozedmy płuc są również sine przebarwienia warg i palców. To samo dotyczy tzw. pałeczkowatości. W tym przypadku palce są wydłużone na końcach jak pałeczki perkusyjne, a paznokcie mocno zaokrąglone.
Inne istotne objawy to opuchnięte nogi i nabrzmiałe żyły na szyi. Wskazują one, że prawa komora serca jest poddawana zwiększonemu obciążeniu. Może to być spowodowane rozedmą płuc.
Podczas osłuchiwania płuc za pomocą stetoskopu, w rozedmie płuc często słychać suche rzężenia (szum lub gwizd). Przy uderzaniu w klatkę piersiową dźwięk jest głośny i pusty. Dzieje się tak z powodu zwiększonej ilości powietrza w nadmiernie napełnionych płucach. Z kolei z powodu zwiększenia objętości płuc dźwięki serca słyszalne za pomocą stetoskopu są często bardzo ciche.
Dalsze badania
Aby ocenić stopień zaawansowania rozedmy płuc, lekarz może wykonać zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej (RTG klatki piersiowej). Nadmiar powietrza „uwięziony” w pęcherzykach płucnych może spychać przeponę w dół (spłaszczać ją) i pojawić się jako ciemny obszar na zdjęciu rentgenowskim. Ponadto normalnie dobrze widoczne naczynia są często trudne do zauważenia (refrakcja naczyniowa).
Tomografia komputerowa (CT) może wykazać rozedmę płuc w jeszcze bardziej szczegółowy sposób.
Lekarz może stwierdzić, czy pacjent z rozedmą płuc jest bardziej „różowym dmuchaczem” czy „sinym sapaczem”, wykonując gazometryczne badanie krwi i badanie czynności płuc. Te procedury diagnostyczne pokazują, czy tylko zawartość tlenu we krwi jest zmniejszona (typowe dla „różowego dmuchacza”), czy też podwyższony jest również poziom CO2 (typowe dla „sinego sapacza”).
Rozedma płuc – przebieg choroby i rokowanie
Nie ma lekarstwa na rozedmę płuc. Jeśli jednak pacjent stosuje się do planu leczenia zaleconego przez lekarza, może spowolnić lub nawet zatrzymać przebieg choroby.
UWAGA: Jednym z najważniejszych elementów terapii jest natychmiastowe, bezwzględne i trwałe zaprzestanie palenia papierosów!
Rozedma płuc – komplikacje
Konsekwentne leczenie jest również ważne ze względu na powikłania, jakie może przynieść postępująca rozedma płuc: odma opłucnowa i prawokomorowa niewydolność serca.
Odma opłucnowa
Poważnym, ostrym powikłaniem rozedmy płuc jest odma opłucnowa. W normalnych warunkach w szczelinie między płucami a opłucną panuje podciśnienie. Jeśli jednak uszkodzony przez rozedmę pęcherzyki płucny pękają, powietrze może przedostać się do powstałej szczeliny i wyeliminować podciśnienie. Ma to poważne konsekwencje: płuco zapada się po stronie dotkniętej chorobą. Zapadnięta część płuca nie jest już wentylowana i dlatego nie może brać udziału w wymianie gazowej. Samoistna odma opłucnowa jest zwykle zauważalna przez nagły, kłujący ból i duszności.
Prawokomorowa niewydolność serca
Z czasem z powodu rozedmy płuc wzrasta ciśnienie w naczyniach płucnych. Prawa komora serca musi – ze względu na zwiększony opór w naczyniach płucnych – pompować krew pod coraz większym obciążeniem. Może to po czasie doprowadzić do osłabienia prawej komory serca (prawokomorowa niewydolność serca). Osłabione serce nie jest w stanie pompować wystarczającej ilości krwi, przez co w nogach gromadzą się płyny (obrzęk). Ponadto może wystąpić marskość wątroby i zatory w żyłach szyjnych.
Aby uniknąć tych powikłań, należy ściśle przestrzegać zaleceń lekarza dotyczących leczenia, a przede wszystkim rzucić palenie. Wtedy, jest duża szansa na zatrzymanie rozwoju objawów rozedmy płuc.
Pytania i odpowiedzi
Jak długo można żyć z rozedmą płuc?
Spośród pacjentów, u których pojemność jednosekundowa płuc jest mniejsza niż 750 mililitrów, 30 procent umiera w ciągu jednego roku, a 95 procent w ciągu dziesięciu lat. Inne niekorzystne czynniki to wysoki wiek i mocno obniżona zawartość tlenu we krwi.
Czy z rozedmą płuc można dożyć późnej starości?
Średnia długość życia pacjentów, którzy nie palą, wynosi 67 lat. Dla palaczy z rozedmą płuc średnia długość życia wynosi jedynie 48 lat.
Czy można powstrzymać rozedmę płuc?
Celem leczenia rozedmy płuc jest zatrzymanie choroby i zmniejszenie jej objawów. Najważniejszym warunkiem jest natychmiastowe zaprzestanie palenia i unikanie palenia biernego.
Źródła
- CB Laurell, S Eriksson. The electrophoretic alpha 1-globulin pattern of serum in alpha 1-antitrypsin deficiency. „Scand J Clin Lab Invest”. 15.
- Anatomia człowieka pod redakcją Witolda Woźniaka, Wyd. II.
- Wand, O; Kramer, MR (January 2018). „The Syndrome of Combined Pulmonary Fibrosis and Emphysema – CPFE”. Harefuah. 157.
Przeczytaj także o: